Το ταλέντο είναι σαν το σκοπευτή που χτυπάει ένα στόχο, τον οποίο οι άλλοι δεν μπορούν να πετύχουν. Η μεγαλοφυΐα είναι σαν το σκοπευτή που χτυπάει ένα στόχο, τον οποίο οι άλλοι δεν μπορούν καν να δουν. (Άρθουρ Σοπενάουερ)

Με τη φιλοσοφία είτε θα αυξήσεις τις γνώσεις σου, είτε θα συνειδητοποιήσεις την άγνοιά σου. Ότι από τα δύο και αν σου συμβεί είναι καλό. (David Hume.)




Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Φωτογραφικό οδοιπορικό στη Γαλλία.


Η πόλη Amboise....Στην κεντρική Γαλλία χτισμένη στις Όχθες του ποταμού Λίγυρα.




Η παλιά όπερα του Παρισιού. Όσοι έχουν διαβάζει το Φάντασμα της Όπερας του Gaston Leroux, αυτό είναι το κτίριο που ζούσε το φάντασμα. 



Το Κάστρο amboise στο οποίο υπάρχει και ο τάφος του κορυφαίου ζωγράφου και μηχανικού Leonardo da Vinci.



Ο ποταμός Λίγυρας.




Το κάστρο chambord 




Το πάρκο της Eurodisney


Το πάρκο του Αστερίξ



Ο Πύργος του Eiffel λίγο μετά τη δύση του Ηλίου

Γραφικό λιμάνι στη βόρεια Γαλλία



Λιμάνι του ποταμού Σηκουάνα στην πόλη Onfleur









Οι κήποι του Παλατιού των Βερσαλιών



Πεινασμένα ψαράκια...




Φωτογραφίες από το κέντρο του Παρισιού.
Το μουσείο του Λούβρου


Θέα από το λόφο της Μονμάρτης

Φωτογραφίες τραβηφμένες πάνω από τον Πύργο του Eiffel









Οι Φωτογραφίες ανήκουν στον Τσεκουράκη Πολυχρόνη. 

Σάββατο 11 Απριλίου 2009

Βόλτα με ποδήλατα


Ξεκινήσαμε από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και φτάσαμε στην παραλία της κρήνης. Συνολική απόσταση 20 χιλιόμετρα περίπου μαζί με την επιστροφή. Η καλύτερη μορφή μετακίνησης είναι το ποδήλατο, γιατί πηγαίνεις γρήγορα στον προορισμό σου, δεν κοστίζει και γυμνάζεσαι. Όποιος άλλος έχει ποδήλατο και επιθυμεί να συμετάσχει στις βόλτες με ποδήλατο στη Θεσσαλονίκη είναι ευπρόσδεκτος. Γιατί ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΕΤΑΛΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ..













Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Η οικονομική κρίση και οι παρενέργειές της



Το ζήτημα που απασχολεί τις σύγχρονες κοινωνίες είναι η οικονομική κρίση που μαστίζει τους ανθρώπους που δεν έχουν πια στον ήλιο μοίρα. Το μεγάλο αυτό ζήτημα αναλύεται διεξοδικά από πάνελ διαγνοούμενων τηλεοπτικών δημοσιογράφων και από τους γνωστούς φωστήρες αυτού του τόπου που παρουσιάζονται κάθε μέρα στα κανάλια, προς άγραν ψήφων. Ο κάθε άσχετος, παρουσιάζεται στο γυαλί, με ύφος δέκα καρδιναλίων και αερολογεί με τις ώρες πάνω στο φλέγον ζήτημα της εποχής μας καταλήγοντας στο απόλυτο τίποτα. Το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιποι συνάδελφοί του δημιουργώντας μια φασαρία, η οποία δημιουργεί τρικυμιά εν κρανίω στο μέσο Έλληνα υπνωτισμένο τηλεθεατή. Στο ερώτημα κατά πόσο αυτή η περιβόητη κρίση είναι καινούριο φρούτο δεν απαντά κανείς. Εδώ και χρόνια υπάρχει ανεργία, ελαστικά ωράρια, κατάργηση στην πράξη του οχτάωρου εργασίας, τρομακτική ακρίβεια, απολυμένοι υπάλληλοι, καθώς και χιλιάδες κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι. Ακόμα και η εκκλησία περνάει κρίση, καθώς μετά τη δημοσιοποίηση των επιχειρηματικών της δραστηριοτήτων, το ποίμνιο δε ρίχνει τον οβολό του στα παγκάρια, με όλες τις γνωστές ολέθριες συνέπειες για το θεάρεστο έργο της.

 

Μέσα σε όλη αυτήν την αναμπουμπούλα με πανικόβλητους ωρυόμενους τηλεμαϊντανούς και απελπισμένους πολίτες, ένας ιδιοφυής νους έκανε την εμφάνισή του και σαν απομηχανής Θεός έδωσε τη σωτήρια λύση γεμίζοντας ελπίδα τον πολύπαθο λαό της ψωροκώσταινας. Η λύση είναι να χαριστούν στις τράπεζες 28 δισεκατομμύρια ευρώ, έτσι ώστε να συνεχίσουν το φιλανθρωπικό τους έργο, με νέες κατασχέσεις επιτόκια και άλλες ληστρικές επιδρομές. Το σκεπτικό να κάνουμε τους πλούσιους πλουσιότερους, για να πέφτουν περισσότερα ψίχουλα στους χιλιάδες πολίτες που τρέφονται κάτω από το τραπέζι, είναι η μόνη λύση. Η σκέψη να ενισχυθούν οι ευπαθείς κοινωνικές ομάδες με αυτά τα χρήματα απορρίφθηκε από τους σοφούς του κράτους, ως αναχρονιστική, μιας και σαν χώρα πάντοτε ήμασταν μπροστά από την εποχή μας. Μια άλλη πρωτοποριακή άποψη είναι η περικοπές επιδομάτων, συντάξεων και εφάπαξ όλων αυτών που έχουν το θράσος να παίρνουν ως μισθό πάνω από χίλια ευρώ. Με αυτό τον τρόπο αντί να αυξάνονται οι μισθοί πείνας της γενιάς των 700 ευρώ μειώνουν τους μισθούς των υπόλοιπων εργαζόμενων, καταπολεμώντας με αυτόν τον τρόπο τις κοινωνικές ανισότητες. Η φορολόγηση των μεγάλων εταιριών κρίνεται ατελέσφορη, σύμφωνα με δήλωση υπουργού, ενώ η καταπολέμηση της ακρίβειας και της αισροκέρδιας θεωρείται δευτερεύον ζήτημα, εφόσον τη λύση θα τη δώσουν οι πάμπλουτοι μισθωτοί.

 

Στην ερώτηση που πήγαν όλοι οι φόροι που πληρώναμε τόσα χρόνια, οι εισφορές, το ΦΠΑ και οι τόκοι, η απάντηση είναι μία: Τα πήρε όλα μαζί της η κρίση. Σε σημείο που η κρίση φαντάζει στο μυαλό μας σαν ένα τεράστιο μαλλιαρό τέρας που καταπίνει ευρώ. Έτσι, λοιπόν, αυτό το τέρας έφαγε όλα τα ευρώ και η λύση είναι να του δώσουμε ακόμα περισσότερα, γιατί συνεχίζει να πεινάει. Πότε θα σταματήσει η ακόρεστη πείνα του για ευρώ; Μήπως η λύση δεν είναι να το ταΐζουμε αλλά να το αφανίσουμε; Μήπως τελικά αυτή η κρίση είναι ένα κατασκεύασμα της τηλεόρασης; Μήπως είναι ένα πειστικό άλωθι για να αυξηθεί το χαράτσι και ο κεφαλικός φόρος; Σε κάθε απαίτηση και διεκδίκηση των πολιτών η πιο βολική απάντηση είναι η κρίση. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε την κρίση την περνάνε οι τράπεζες και όχι αυτοί που καλούνται να την πληρώσουν.

Ακόμη με την κρίση επαληθεύονται όλοι οι πνευματικοί ηγέτες του τόπου που προφητεύουν το τέλος του κόσμου, την έλευση εξωγήινων, υπεργήινων και υπογήινων. Οι αστρολόγοι μιλούν από τη μεριά τους για τις συναστρίες και τους πλανήτες που πήγε ο ένας και στάθηκε πίσω από τον άλλον και δημιούργησαν με το μαγνητικό τους πεδίο την απώλεια όλων αυτών των χρημάτων. Μήπως τελικά τα χρήματα τα κατάπιε καμία μαύρη τρύπα; Τι έχουν να πουν για αυτό οι αστρολόγοι; Μήπως τα έκλεψαν οι καλικάντζαροι; Ή μήπως τα έφαγε το κουνελάκι του Πάσχα; Καίρια ερωτήματα που θα έπρεπε να απασχολήσουν τις επιστημονικές αυτές ομάδες.

 

Τέλος, κάνοντας μια ιστορική αναδρομή, οφείλουμε να τονίσουμε το γεγονός ότι οι αρχαίοι Ρωμαίοι, όταν ο λαός εξαγριώνονταν, προσέφεραν στις μάζες άρτους και θεάματα, με απώτερο σκοπό να αποκοιμίσουν τις εξεγερμένες συνειδήσεις. Κάνοντας μια αντιπαραβολή με τη σύγχρονη εποχή θα μπορούσαμε να διακρίνουμε κάποιες ομοιότητες και να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα. Και σήμερα, όπως και τότε, οι κυβερνώντες, για να αποκοιμίσουν τις συνειδήσεις των πολιτών και να στρέψουν αλλού το ενδιαφέρον τους χρησιμοποιούσαν και συνεχίζουν να χρησιμοποιούν την παροχή θεαμάτων. Ιδανικό μέσο για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι η τηλεόραση, το μέσο μαζικής παροχής άχρηστων πληροφοριών. Έτσι, λοιπόν, ο μέσος άνθρωπος περνά τον ελεύθερό του χρόνο καθηλωμένος μπροστά σε μία τηλεόραση, η οποία τον κρατά σε μία μορφή πνευματικού και ιδεολογικού λήθαργου, προσφέροντάς του αφειδώλευτα ανούσια θεάματα. Η παρακολούθηση αυτών των θεαμάτων έχει ως αποτέλεσμα τη δολοφονία της δημιουργικότητάς του και τον εγκλωβισμό του σε μια εικονική πραγματικότητα, στην οποία ο θεατής δεν ενεργεί απλά δέχεται ότι του προσφέρεται. Με αυτόν τον τρόπο η ελεύθερη σκέψη, η διάθεση για αντίδραση σε ότι τον καταπιέζει, καθώς και η διάθεση για κριτική στα κακώς κείμενα της σημερινής πραγματικότητας, παραμερίζονται και αντικαθίστανται από μια παθητική και συνήθως άκριτη αποδοχή πληροφοριών. Ο τηλεθεατής δεν αλληλεπιδρά απλά δέχεται πληροφορίες, οι οποίες οδηγούν το πνεύμα του σε μια μορφή τελμάτωσης και αδράνειας. Η λύση για να αποφυλακιστούμε από την τηλεοπτική φυλακή της σκέψης είναι η σφαιρική ενημέρωση μας από διαφορετικές πηγές, όπως το ραδιόφωνο, οι εφημερίδες, το internet καθώς και η ανάγνωση βιβλίων, τα οποία ανέκαθεν ακόνιζαν την κριτική σκέψη του ανθρώπου. Βέβαια που χρόνος για διάβασμα όταν δουλεύουμε για να ζήσουμε και μας σκοτώνουν στη δουλειά; Τι γίνεται, όμως, με το άλλο σκέλος των παροχών που υπνωτίζουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων; Που είναι οι άρτοι που η εκάστοτε εξουσία έδινε στο λαό προκειμένου να κατευνάσει τα πνεύματα; Το συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε σε χειρότερη κατάσταση, όσον αφορά την ιδεολογική μας ετοιμότητα και τη διάθεσή μας για κριτική, από το λαό της Ρώμης, είναι μάλλον αποκαρδιωτικό.        

Ο καθημερινός πολιτισμός του Νεοέλληνα

Συχνά γίνεται λόγος για τον Ελληνικό πολιτισμό. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μας είναι ο περίφημος αρχαίος ελληνικός πολιτισμός. Αναμφισβήτητα είναι ένα θέμα για το οποίο έχει χυθεί πολύ μελάνι. Άλλοι αναλώνονται σε μια στείρα προγονολατρεία, ενώ άλλοι προχωρούν σε δημιουργική μελέτη της αρχαιοελληνικής μας παράδοσης, η οποία και πλούσια είναι αλλά και πραγματικά πολύτιμη. Το ζήτημα που θα μας απασχολήσει στο παρόν άρθρο είναι ο καθημερινός πολιτισμός του σύγχρονου Έλληνα. Τι εννοούμε όμως με τον όρο αυτό; Και κατά πόσο θα μπορούσαμε να είμαστε περήφανοι για τον πολιτισμό μας και τη συμπεριφορά μας; Ο όρος αυτός προσδιορίζει τη συμπεριφορά μας απέναντι στο φυσικό περιβάλλον, στα ζώα, αλλά και απέναντι στο συνάνθρωπο. Σε αυτούς τους τρεις βασικούς άξονες θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω τη συμπεριφορά ορισμένων συμπολιτών μας.

 

Ας ξεκινήσουμε με τον τρόπο που φερόμαστε στο ευρύτερο σπίτι όλων μας, το περιβάλλον. Μια βόλτα αρκεί να κάνει κανείς στα δάση που βρίσκονται γύρω από τα αστικά κέντρα της χώρας μας και θα βεβαιωθεί για το πρόβλημα της ρύπανσης, για το οποίο ευθύνονται αποκλειστικά οι πολίτες. Κατά τη διάρκεια μιας εξόρμησης στο δάσος του Αγίου Σύλα αλλά και από το βουνό που βρίσκεται πάνω από το Περιγιάλι, παρατήρησα πεταμένα σε ρεματιές οικιακές συσκευές, μηχανάκια και ποδήλατα, τα οποία ασυνείδητοι βρήκαν το μέρος να τα ξεφορτωθούν.  Όλα αυτά τη στιγμή που υπάρχει πιο οικονομικός και εύκολος τρόπος για να απομακρυνθούν ή ακόμη και να ξαναχρησιμοποιηθούν.(ανακύκλωση ηλεκτρολογικού και ηλεκτρονικού υλικού, μάντρες κα.) Το άλλο φλέγον ζήτημα είναι η ανάπτυξη και η διάδοση της ανακύκλωσης, μια πρακτική που στη χώρα μας τώρα κάνει τα πρώτα βήματά της, τη στιγμή που στην Ευρώπη εδώ και χρόνια αποτελεί καθημερινότητα. Σε αυτό ευθύνες έχει η πολιτεία, εφόσον αυτή πρέπει να τοποθετήσει ειδικούς κάδους, αλλά και στον πολίτη, ο οποίος οφείλει να στηρίξει αυτήν την προσπάθεια. Στην πόλη μας φέτος είδαμε τους πρώτους κάδους για ανακύκλωση χαρτιού, αλλά και αυτοί είναι λίγοι και δεν υπάρχουν κάδοι για άλλα υλικά, όπως γυαλί, πλαστικό και αλουμίνιο. Ακόμα υπάρχουν πολλοί από εμάς που ρίχνουν στους ειδικούς αυτούς κάδους οτιδήποτε άλλο εκτός από τα υλικά που πρέπει να ρίξουν, δημιουργώντας πολλά προβλήματα. Τέλος πρέπει να τονίσουμε ότι σύμφωνα με πρόσφατες στατιστικές η χώρα μας ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες είναι τελευταία όσον αφορά την ανακύκλωση.

 

Ας περάσουμε τώρα στην συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα. Καθημερινά ακούμε για κατοικίδια ζώα που τα εγκαταλείπουν τα αφεντικά τους στο δρόμο, γιατί απλά τα βαρέθηκαν και δεν έχουν τη διάθεση να τα φροντίζουν. Ακόμα συχνό είναι το φαινόμενο της ομαδικής εξόντωσης αδέσποτων ζώων με δηλητηριασμένες τροφές. Όλοι μας έχουμε βρεθεί μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα ενός άτυχου ζώου που ψυχορραγεί εξαιτίας ενός ασυνείδητου που βρήκε αυτή τη λύση για το ζήτημα των αδέσποτων ζώων. Η λύση  φυσικά δεν είναι αυτή, αλλά να δημιουργηθούν ειδικά μέρη, όπου θα μαζεύουν τα αδέσποτα, θα τα φροντίζουν και θα τα εμβολιάζουν, και στη συνέχεια θα χαρίζονται σε ζωόφιλους. Υπάρχουν τέτοια καταφύγια αλλά όχι στο βαθμό που θα έπρεπε, έτσι ώστε να λυθεί άπαξ δια παντός το πρόβλημα. Φυσικά απαραίτητη κρίνεται και η ανάλογη στήριξη του κράτους. Ακόμη πρέπει να αναφέρουμε την ύπαρξη ορισμένων λαθροκυνηγών που εξοντώνουν με τις λανθασμένες πρακτικές τους την άγρια πανίδα της χώρας μας. Αποτέλεσμα αυτού του φαινομένου ορισμένα από τα άγρια ζώα να κινδυνεύουν να εξαφανιστούν από τα δάση μας. Ας μην ξεχνάμε πως ο σωστός κυνηγός είναι και ο καλύτερος οικολόγος.

 

Τέλος αυτό που έμεινε να εξετάσουμε είναι η συμπεριφορά του ανθρώπου προς το συνάνθρωπο. Ας ξεκινήσουμε με το ζήτημα της συμπεριφοράς των οδηγών. Όταν οδηγούν προέκταση του χεριού τους είναι η κόρνα, την οποία χρησιμοποιούν αδικαιολόγητα τις περισσότερες φορές, όπως για παράδειγμα όταν βρίσκονται ακινητοποιημένοι στην κίνηση. Αυτό το κάνουν χωρίς να σκεφτούν τι θα καταφέρουν με αυτή τους την πράξη ή αν με αυτή τους την πράξη ενοχλούν τους υπόλοιπους. Συνάμα έχουν μονίμως ανοιχτό το παράθυρο, για να ανταλλάζουν με τους άλλους οδηγούς κοσμητικά επίθετα σπάνιας εμπνεύσεως. Δεν χάνουν την ευκαιρία να πιάνονται στα χέρια με τον οποιονδήποτε για την παραμικρή ασήμαντη αιτία. Ακόμα δεν δίνουν καμία σημασία στους δικυκλιστές αλλά ούτε και στους πεζούς παρά μόνο στις προκλητικά ντυμένες γυναίκες, στις οποίες απαγγέλουν αυτοσχέδια «ποιητικά αριστουργήματα» με ιδιαίτερα πλούσιο και ευφάνταστο λεξιλόγιο. Ακόμα όταν βρέχει μετατρέπονται σε χειριστές ταχύπλοου σκάφους καταβρέχοντας τους πάντες με λασπόνερα. Φυσικά οι δαίμονες της ασφάλτου πραγματικά γίνονται άλλοι άνθρωποι, όταν αφού θέσουν σε κίνδυνο τους άλλους ανθρώπους με τους ελιγμούς τους, τους σταματήσει η τροχαία. Στην περίπτωση αυτή αντί να παραδεχτούν το σφάλμα τους και να δεχτούν την κλήση, αρχίζουν το μελόδραμα, εφευρίσκοντας τις πιο απίθανες δικαιολογίες. Φυσικά και στις καθημερινές μας επαφές τα πράγματα δεν αλλάζουν και πολύ. Η αγένεια, η εριστικότητα και η ανυπομονησία δίνουν και παίρνουν. Στοιχεία που ορισμένοι, κατά τη γνώμη μου λανθασμένα, τα αποδίδουν στο φλογερό Μεσογειακό ταμπεραμέντο. Σε αυτό μπορεί να οφείλεται η όρεξη για ζωή και διασκέδαση, όχι όμως η αγένεια και οι κάθε λογής καυγάδες. 

 

Φυσικά θα ήταν λάθος μετά από όλα αυτά να χαρακτηρίσουμε όλους τους Έλληνες απολίτιστους, γιατί το να αποδίδεις συγκεκριμένες ιδιότητες σε σύνολά είναι ρατσιστικό. Καθώς τα σύνολα δεν είναι ομοιογενή και υπάρχει ο κίνδυνος να αδικήσεις ένα μέρος του συνόλου που δεν φταίει σε τίποτα. Για αυτό σκοπός μου είναι να στηλιτεύσω συγκεκριμένες συμπεριφορές και όχι να αποδώσω κατηγορίες σε σύνολα. Τέλος ας μην ξεχνάμε πως ο κόσμος θα γίνει καλύτερος μόνο αν προσπαθήσουμε εμείς οι ίδιοι να γίνουμε καλύτεροι. Και αυτό θα γίνει όταν καταφέρουμε να ζούμε σε αρμονία με τη φύση και τους συνανθρώπους μας.