Το ταλέντο είναι σαν το σκοπευτή που χτυπάει ένα στόχο, τον οποίο οι άλλοι δεν μπορούν να πετύχουν. Η μεγαλοφυΐα είναι σαν το σκοπευτή που χτυπάει ένα στόχο, τον οποίο οι άλλοι δεν μπορούν καν να δουν. (Άρθουρ Σοπενάουερ)

Με τη φιλοσοφία είτε θα αυξήσεις τις γνώσεις σου, είτε θα συνειδητοποιήσεις την άγνοιά σου. Ότι από τα δύο και αν σου συμβεί είναι καλό. (David Hume.)




Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΘΗΤΕΙΑ

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

 

Σε μια έρημο που βασιλεύει η ομοιομορφία.

Σε ένα μέρος όπου το κάτι υποτάσσεται στο τίποτα.

Σε ένα μέρος όπου τα ζώα τρώνε τροφή ανθρώπων και οι άνθρωποι τροφή για ζώα.

Σε ένα στρατόπεδο όπου καρφιά και συρματοπλέγματα φυλακίζουν ανθρώπινες υπάρξεις.

Σε ένα μέρος όπου οι φωνές ενοχλούσαν τα αφτιά μας, αλλά δεν άγγιζαν την ψυχή μας.

Σε ένα μέρος όπου δολοφονείται η διαφορετικότητα.

Εκεί η ελεύθερη σκέψη είναι υπό διωγμό.

Σε ένα μέρος όπου η ουσία βυθίζεται στον πάτο,

Και η τυπολατρία ανακηρύσσεται σε σωστό τρόπο ζωής.

Σε ένα μέρος όπου το «φαίνεσθαι» χτυπάει το «είναι».

Σε ένα μέρος που απαγορεύονται τα πάντα.

Σε μια έρημο χακί, όπου η ομορφιά είναι εξόριστη.

Σε ένα μέρος όπου σερβίρονται δηλητηριώδη εθνικιστικά παραμύθια.

Σε ένα μέρος όπου χακί αιχμάλωτοι κρατούνται σε άθλιες συνθήκες.

Σε μια φυλακή όπου τα όπλα ευλογούνται από τους Παπάδες.

Σε ένα στρατόπεδο όπου όλοι είμαστε δυνάμει αδελφοκτόνοι.

Σε ένα μέρος όπου δεν υπάρχουν δικαιώματα μόνο υποχρεώσεις.

Σε ένα μέρος, το οποίο υπάρχει με την ανοχή μιας υπνωτισμένης κοινωνίας.

Σε ένα μέρος όπου ο χρόνος περνά σε μια διαφορετική διάσταση.

Σε ένα μέρος όπου η γλώσσα που μαθαίνεις να μιλάς, μόνο για γλείψιμο κάνει.

Σε ένα μέρος όπου πας μπροστά μόνο με τη ρουφιανιά και το χαφιεδισμό.

Σε ένα μέρος όπου σε στάβλους στοιβάζονται ανθρώπινες υπάρξεις.

Σε αυτό το μέρος η φαντασία σπάει τα σίδερα και τα συρματοπλέγματα.

Η ελεύθερη ψυχή δε λυγίζει με κρατήσεις και φυλακίσεις.

Τίποτε δεν κατάφεραν, τίποτε δεν θα καταφέρουνε ποτέ.  

Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ

ΖΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ....

 

Σε μια χώρα που ενθουσιάζεται.

Σε μια χώρα που πνίγεται σε μια γουλιά νερό.

Σε μια χώρα που πανηγυρίζει το τίποτα.

Ενώ αγνοεί τα ουσιώδη.

 

Σε μια χώρα της αρπαγής και του βολέματος.

Σε μια χώρα που για να πας ως το περίπτερο θέλει μέσον.

Σε μια χώρα που βασιλεύει η βλακεία και άρχουν τα μηδενικά.

Σε μια χώρα που οι φελλοί επιπλέουν, ενώ η ουσία βυθίζεται στον πάτο.

 

Σε μια χώρα που το έθνος είναι το παν, ενώ οι πολίτες δυστυχούν.

Σε μια χώρα που η ανθούσα οικονομία παράγει δυστυχισμένους πολίτες.

Σε μια χώρα προβάτων που χρειάζεται τσοπάνηδες.

Σε μια χώρα όπου οι τσομπάνηδες είναι λύκοι, ενώ τα πρόβατα τα έχουνε χαμένα.

 

Σε μια χώρα που κάνει παρελάσεις, χωρίς να ξέρει το λόγο.

Σε μια χώρα που θέλει τους νέους υποταγμένους και ομοιόμορφους.

Σε μια χώρα που ασχολείται με τρίχες.

Σε μια χώρα που για όλα φταίνε οι αλήτες με τα μακριά μαλλιά.

Σε μια χώρα όπου σφαίρες εξοστρακίζονται σκοτώνοντας μικρά παιδιά.

 

Σε μια χώρα που αποθεώνονται οι τηλεστάρ και οι μαϊντανοί.

Σε μια χώρα που ποθεί την ελευθερία, αλλά φοβάται τους ελεύθερους ανθρώπους.

Σε μια χώρα που ακόμα περιμένει να τη σώσουν οι άλλοι.

Σε μια χώρα που τίποτε δεν κάνει για να σωθεί από μόνη της.

Σε μια χώρα που οι μάζες κατευθύνονται από τα μέσα μαζικούς επηρεασμού και παραπλάνησης.

Σε μια χώρα που πιστεύει ότι η λύση θα έρθει από τα άστρα.

Σε μια χώρα που πιστεύει ακόμα σε κάθε λογής δεισιδαιμονίες. 

Σε μια χώρα που ελπίζει σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό της.

Σε μια χώρα που ακόμα ελπίζει στα όνειρα που της πουλάνε ακριβά.

Σε μια χώρα που δε γνωρίζει ότι τα όνειρα χτίζονται με αγώνες και ιδρώτα.

 

Σε μια χώρα που τρέφει πτυχιούχους αστρολόγους

Σε μια χώρα που ανέχεται επικίνδυνους παπαρολόγους.

Σε μια χώρα που καταδικάζει στην ανέχεια τους επιστήμονες.

Σε μια χώρα που φοβάται την ελεύθερη σκέψη.

Σε μια χώρα που μισεί τους ελεύθερους στοχαστές.

 

Σε μια χώρα που πλουτίζουν οι κινδυνολόγοι και οι διάφοροι απατεώνες.

Σε μια χώρα που οι φασίστες εμφανίζονται με σοσιαλιστικό προσωπείο.

Σε μια χώρα που ιδεολογικά έχουμε χάσει τη μπάλα.

 

Σε μια χώρα όπου ο στρατός φυλακίζει χιλιάδες νέους, ταΐζοντάς τους με δηλητηριώδη εθνικιστικά παραμύθια.

Σε μια χώρα που ακόμα υπάρχουν αιχμάλωτοι στα χακί κελιά.

 

Σε μια χώρα που όλοι κλαίγονται και μιζεριάζουν από τον καναπέ τους.

Σε μια χώρα του δε βαριέσαι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.

Σε μια χώρα που πνίγεται στη χαρτούρα.

Σε μια χώρα που δεν γνωρίζει ότι τίποτα και ποτέ δεν άλλαξε από τον καναπέ.

Η Ηρωική κάθοδος των εξωγήινων...




Ένα μεσημεράκι, καθώς έπινα αμέριμνος τον καφέ μου, ένας φίλος αποφάσισε να μου αποκαλύψει την υπέρτατη αλήθεια. Ομολογώ πως μέχρι εκείνη τη στιγμή ζούσα στο ζοφερό σκοτάδι της αμάθειας. Εν συντομία μου είπε όλη την αλήθεια για τους Έλληνες εξωγήινους από τους οποίους προερχόμαστε. Ακόμα προς μεγάλη μου έκπληξη έμαθα πως υπάρχει πάνω στον Όλυμπο μια θύρα επικοινωνίας με το χωροχρόνο από όπου θα ξεμπουκάρουν οι εξωγήινοι και θα σώσουν τον δύστυχο Ελληνισμό. Και λέω δύστυχο, γιατί το έθνος μας είναι το θύμα όλων των συνομωσιών του πλανήτη, οι οποίες ετοιμάζονται από τους απολίτιστους βαρβάρους.

 

Μόλις ξαναβρήκα το φως της γνώσης και βγήκα από το σκοτεινό σπήλαιο της αμάθειας, σαν άλλος Πλάτων, δεν έμεινα με σταυρωμένα τα χέρια. Αποφάσισα να απευθυνθώ στις πιο έγκυρες επιστημονικές δυνάμεις του τόπου. Απευθύνθηκα λοιπόν σε μάγισσες, σε χαρτορίχτρες, σε μέντιουμ, σε καθηγητές παραψυχολογίας  και αστρολόγους. Όλοι μου επιβεβαίωσαν την εν λόγω θεωρία. Ένας εξ’ αυτών ήταν λαλίστερος και διαβάζοντας τη σφαίρα, μου είπε τα πάντα για τη μελλοντική κάθοδο των εξωγήινων. Καθώς λοιπόν βρισκόμουν στο χώρο εργασίας του μεγάλου Γκουρού της γνώσης και ετοιμάζονταν να βάλλει μπρος τη σφαίρα, οι επιστημονικοί του βοηθοί έλεγαν ρυθμικά γιάμα γιάμα γιάαααααμα. Ξαφνικά η σφαίρα άναψε και ο τρισμέγιστος δάσκαλος άρχισε να μου λέει τα μελλούμενα με τη βοήθεια ενός χαρτονομίσματος των πεντακοσίων ευρώ. Αναφέρω επί λέξει τα λεγόμενα του, καθώς μου είναι αδύνατο να ξέρω μόνο εγώ την απόλυτη αλήθεια. Τη μέρα που ο Ερμής θα ναι τ’ ανάσκελο και θα έρθει φάτσα με φάτσα με τον Οφιούχο, ενώ τρία πουλάκια θα κάθονται αμέριμνα, οι εξωγήινοι θα έρθουν να μας σώσουν. Πάνω στον Όλυμπο θα τους περιμένουν τα αυτοκίνητα, ένα για τον καθένα( μην ξεχνιόμαστε Έλληνες είναι και αυτοί). Αφού τα φουλάρουνε με μαζούτ, θα αρχίσει η ηρωική κάθοδος. Φυσικό είναι καθώς θα κατεβαίνουνε να δημιουργηθεί μποτιλιάρισμα με όλα τα παρεπόμενα, κορναρίσματα, κοσμητικά επίθετα και ατελείωτο εξωγήινο ξύλο. Εφόσον λοιπόν είναι πιο εξελιγμένοι από εμάς, δεν θα πλακώνονται με τον πατροπαράδοτο τρόπο, αλλά με τη χρήση λέιζερ και κραδαίνοντας φωτόσπαθα. Αφού τελειώσει ο χαμός θα επιτεθούν σε μια πορεία, θα ξυλοκοπήσουν όποιον βρουν εύκαιρο και στη συνέχεια θα τον σουβλίσουν. Τιμώντας με αυτόν τον τρόπο τα παραδοσιακά έθιμα των παππούδων μας. Η σούβλα θα συνοδεύεται με τσάμικα, ενώ το ούζο θα ρέει άφθονο. Έτσι ντίρλα καθώς θα είναι θα μπουν στα αυτοκίνητα για να συνεχίσουν την ένδοξη πορεία τους. Όπως φαντάζεσθε θα συνεχίσουν μόνο αυτοί που θα γλιτώσουν από τις ατελείωτες καραμπόλες και από τις πάμπολλες πτώσεις από γέφυρα. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει στάση για φραπέ για να ξεσουρώσουν οι εξωγήινοι οδηγοί. Ο καφεντζής θα γίνει πάμπλουτος μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ο οποίος σύμφωνα με το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης, θα χρεώνει τον καφέ 15 ευρώ. Παράλληλα το παρακείμενο λιβάδι θα γεμίσει από χιλιάδες πεταμένα πλαστικά ποτήρια του φραπέ.

 

Η συνέχεια της καθόδου θα είναι πέρα από κάθε προσδοκία. Αφού καταφθάσουν στη βουλή, θα αναλάβουν την εξουσία γεμίζοντας ελπίδα τον ταλαιπωρημένο ελληνικό λαό. Λύνοντας έτσι το αιώνιο πολιτικό πρόβλημα του τόπου. Τους ελεύθερα σκεπτόμενους και τους αντιφρονούντες θα τους στείλουν εξόριστους στον άνυδρο πλανήτη Άρη, αφού τους κουρέψουνε γουλί και τους κρεμάσουν μια ταμπέλα στο λαιμό, η οποία θα αναγράφει τον τίτλο τους «Είμαι τετυμπόης». Φυσικά ανάλογο θα είναι και το έργο τους στον τομέα του πολιτισμού. Η είσοδος στη λυρική σκηνή θα είναι μεγαλοπρεπής. Κραδαίνοντας μπουζούκια θα την μετατρέψουν σε σκυλάδικο, για να μεταλαμπαδεύσουμε από εκεί τον μουσικό μας πολιτισμό σε ολόκληρο τον κόσμο. Για να ικανοποιήσουν τις πλατιές λαϊκές μάζες, θα οργανώσουν διαγαλαξιακό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και μπάσκετ, με το οποίο θα απασχολούνται αποκλειστικά οι γήινοι.

 

Όπως καταλαβαίνετε το έργο θα επεκταθεί σε όλο τον κόσμο, δε θα ήταν δυνατό άλλωστε ένα τέτοιο σπουδαίο γεγονός να μην έχει παγκόσμια εμβέλεια. Πρώτα-πρώτα θα στολίσουν τον πύργο του Eiffel με δάφνες και ελληνικές σημαίες. Στη συνέχεια θα φορέσουν φουστανέλα στο άγαλμα της ελευθερίας στη Νέα Υόρκη, ενώ παράλληλα θα ισοπεδώσουν τον πύργο της Πίζας, ο οποίος χρόνια βρίσκεται σε δίλημμα για το αν θα αυτοκατεδαφιστεί ή όχι. Για να καταστεί δυνατό κάτι τέτοιο, χωρίς να δημιουργηθούν αντιδράσεις από τους απολίτιστους ξένους, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όπλα εξελιγμένης τεχνολογίας. Και πράγματι φίλοι μου, οι Έλληνες εξωγήινοι διαθέτουν κάτι το πραγματικά πρωτοποριακό. Αεροπλάνα θα ρίξουν ελληνόσκονη πάνω από τις μεγαλύτερες πρωτεύουσες των βάρβαρων Εθνών. Αυτή η μαγική σκόνη έχει τη μοναδική ικανότητα να μετατρέπει τους απολίτιστους βαρβάρους σε πεφωτισμένους Έλληνες. Έτσι καμία αντίδραση δε θα υπάρξει και κανένα εμπόδιο δε θα υπάρχει πια στο δρόμο μας. Απόρροια όλων των παραπάνω ενεργειών θα είναι ολόκληρος ο πλανήτης να πέσει στα ελληνικά εξωγήινα χέρια.

 

Τέλος θα δοθεί ένα τέλος στις πλάνες περί εξέγερσης των φοιτητών στο Πολυτεχνείο το 1973, αποκαλύπτοντας την αλήθεια για άλλη μια φορά. Οι φοιτητές δεν διαμαρτύρονταν κάνοντας κατάληψη. Η αλήθεια είναι ότι οι φοιτητές μαζεύτηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο γιατί στη χούντα (η οποία υποκινήθηκε από Έλληνες εξωγήινους) ήταν της μόδας να κάνεις κατάληψη. Ακόμα πολλοί πήγαν για να βρουν το άλλο τους μισό, καθώς μου αποκάλυψε ένας φωτισμένος φίλος μου. Επιπλέον μου είπε εμπιστευτικά ότι ο επιστάτης είχε χάσει το κλειδί, με αποτέλεσμα οι φοιτητές να κλειδωθούν μέσα. Φυσικά το πρόβλημα λύθηκε όταν ένα τανκ που τύχαινε να περνάει από εκεί κοντά έδωσε τη σωτήρια λύση. Μετά από όλα αυτά θα είμαστε σε θέση να φωνάζουμε με περισσή περηφάνια ζήτω το αθάνατο ελληνικό εξωγήινο έθνος.

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Η ΑΣΥΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ


Το ζήτημα που θα μας απασχολήσει στο συγκεκριμένο άρθρο είναι η ασυδοσία ορισμένων δημοσιογράφων, που καταστρατηγούν το δικαίωμα της ιδιωτικής προσωπικής ζωής αλλά και η λογοκρισία που επιβάλλεται από ορισμένους στα έργα τέχνης.

 

Πρώτα-πρώτα θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι θα αναφερθώ σε μια ομάδα δημοσιογράφων που παραβιάζουν την ιδιωτική ζωή ορισμένων δημοσίων προσώπων, χωρίς να κάνω επικίνδυνες γενικεύσεις. Στην τηλεόραση αλλά και σε πολλά έντυπα μέσα υπάρχουν κάποιοι δημοσιογράφοι που αποκλειστικός σκοπός τους είναι η δημοσίευση αποκαλυπτικών λεπτομερειών της προσωπικής ζωής προσώπων που βρίσκονται στην επικαιρότητα. Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα οι επίμονες και αδιάκριτες ερωτήσεις που θέτουν με σκοπό να βγάλουν την ιδιωτική ζωή του ερωτώμενου στη φόρα. Δεν ικανοποιούνται μέχρι να πάρουν, έστω και με αθέμιτο τρόπο, την πολυπόθητη απάντηση. Εάν δεν την πάρουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο θα κάνουν υποθέσεις, ψευδείς ή αληθείς δεν τους ενδιαφέρει. Πιστοί τους βοηθοί κάποιοι φωτογράφοι που κάνουν τα αδύνατα δυνατά να πλαισιώσουν και με εικόνες τις εν λόγω πληροφορίες.

 

Η τυραννία που ασκείται πάνω στην ιδιωτική ζωή των ανθρώπων είναι πραγματικά αδιανόητη. Φυσικά οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι και τα αφεντικά τους στηρίζονται στο γεγονός ότι το κοινό που τους παρακολουθεί διακατέχεται από μια ακόρεστη περιέργεια να μαθαίνει τα πάντα, εκτός από τα πράγματα που πραγματικά αξίζει κανείς να μαθαίνει. Βλέπουμε λοιπόν τους ανθρώπους αυτούς να καρφώνουν τα αυτιά τους κυριολεκτικά στις κλειδαρότρυπες. Σκοπός τους να βγάλουν θέμα και να πουλήσουν πληροφορίες, που θα ικανοποιήσουν τη νοσηρή περιέργεια του κοινού τους. Έτσι λοιπόν για τη ύπαρξη αυτού του φαινομένου δεν ευθύνονται μόνο οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι, αλλά και αυτοί που τους διαβάζουν ή τους παρακολουθούν και με αυτό τον τρόπο τους στηρίζουν. Βέβαια δεν είναι λύση να πετάξουμε τις τηλεοράσεις μας από το μπαλκόνι, γιατί υπάρχουν και σοβαρές και αξιόλογες εκπομπές, δυστυχώς ως επί το πλείστον πολύ αργά το βράδυ. Υπάρχει η δυνατότητα στον άνθρωπο να επιλέξει προγράμματα σωστά ή ακόμη και επιμορφωτικά, το ζήτημα είναι για πόσο ακόμα θα υπάρχει αυτή η επιλογή. Και αυτό γιατί οι εκπομπές που ασχολούνται με την διαπόμπευση της προσωπικής ζωής των ανθρώπων, αλλά και με την εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου, είναι και οι πιο δημοφιλείς. Έχουμε φτάσει στο σημείο το κουτσομπολιό και το τηλεοπτικό «ξεκατίνιασμα» να έχει καθιερωθεί ως η βασική διασκέδαση πολλών από εμάς. Έτσι ο επιχειρηματίας-ιδιοκτήτης καναλιού δεν θα αποφασίσει τη χρηματοδότηση μιας επιμορφωτικής εκπομπής αλλά μιας που θα του αποφέρει κέρδος. Ακόμα θα πρέπει να αναρωτηθούμε με ποιο τρόπο θα γίνουμε πιο ολοκληρωμένοι άνθρωποι, εάν μάθουμε τις σεξουαλικές προτιμήσεις ή τις λεπτομέρειες από το διαζύγιο του εκάστοτε τηλεστάρ. Και εφόσον η τηλεόραση είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας, αφού προβάλλει αυτά που βλέπει η πλειοψηφία, το πρόβλημα είναι καθαρά πολιτισμικό όχι μόνο της τηλεόρασης αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης.

 

Στις παλιότερες εποχές δεν υπήρχε ελευθερία έκφρασης στα μέσα μαζικής ενημέρωσης πράγμα πολύ άσχημο. Σήμερα αυτή η ελευθερία πρέπει να περιοριστεί μόνο στο ζήτημα των πληροφοριών που έχουν να κάνουν με την προσωπική ζωή του άλλου. Γιατί όταν η ελευθερία του ενός καταπατά την ελευθερία του άλλου μετατρέπεται σε ασυδοσία και τυραννία.

 

Από την άλλη έχουμε το ζήτημα της λογοκρισίας της τέχνης. Η λογοκρισία ασκείται θρησκόληπτους και δογματικούς συνήθως ανθρώπους, οι οποίοι προσπαθούν να εμποδίσουν την προβολή ταινιών, καίνε βιβλία και επιτίθενται σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης συγκρούεται με το δόγμα τους. Ακόμα και ηχογραφημένα μηνύματα του σατανά έχουν βρει σε ροκ δίσκους, χρησιμοποιώντας τακτικές που θυμίζουν μεσαίωνα. Με ποιο δικαίωμα αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να αποτρέψουν και άλλους ανθρώπους να έρθουν σε επαφή με τα συγκεκριμένα έργα τέχνης; Ποιος τους έχει εξουσιοδοτήσει; Είναι μήπως κριτικοί τέχνης; Έχουν βέβαια το αναφαίρετο δικαίωμα να πιστεύουν ότι θέλουν, όμως το να επιβάλουν τις απόψεις τους με αυτό τον τρόπο είναι απαράδεκτο. Ακόμα οι συγκεκριμένοι θρησκευτικοί λογοκριτές ούτε ενδιαφέρονται, ούτε έχουν καμία σχέση με την τέχνη στην οποία επιτίθενται. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην δημιουργείται τίποτε που να έρχεται σε σύγκρουση με το δόγμα τους.

 

Τα έργα τέχνης γενικότερα έχουν να δώσουν στο κοινό κάποιες πληροφορίες πάνω στις οποίες ο θεατής ή αναγνώστης θα κάνει τις δικές του ερμηνείες. Και αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ελεύθερου πολίτη. Στο κάτω-κάτω όσοι προσβάλλονται ας μην τα δουν, κανένας δεν εξαναγκάζεται στην παρακολούθηση μιας ταινίας ή στην ανάγνωση ενός λογοτεχνικού βιβλίου. Μια άλλη μορφή αντίδρασης απέναντι στην τέχνη παρατηρείται κάθε φορά που βγαίνει μια ταινία με ιστορικό περιεχόμενο. Τότε πάρα πολλοί βγαίνουν στα παράθυρα και καταγγέλλουν ότι η ταινία περιέχει ιστορικές ανακρίβειες. Στο σημείο αυτό πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως ο καλλιτέχνης δεν είναι ούτε ιεροκήρυκας, ούτε ιστορικός. Δεν πρέπει να αναζητούμε στην τέχνη την αντικειμενική αλήθεια αλλά την υποκειμενική εσωτερική αλήθεια του έργου τέχνης. Δεν αναζητούμε την απόλυτη γνώση ή το ηθικά ωραίο αλλά το αισθητικά ωραίο, καθώς και τα συναισθήματα που ο καλλιτέχνης μεταδίδει μέσω της τέχνης του στον θεατή. Ακόμα το να χαρακτηρίζεις νοσηρό έναν καλλιτέχνη που ασχολείται με τη νοσηρότητα είναι τόσο βλακώδες όσο και το να αποκαλέσουμε το Σαίξπηρ τρελό επειδή έγραψε το «βασιλιά Ληρ». Τέλος, όπως έλεγε ο Oscar Wilde, το έργο τέχνης είναι το μοναδικό αποτέλεσμα μιας απόλυτα μοναδικής ιδιοσυγκρασίας. Η ωραιότητά του απορρέει από το γεγονός ότι ο καλλιτέχνης εκφράζει αυτό που νοιώθει και όχι αυτά που του επιβάλλουν οι άλλοι. Έτσι οποιαδήποτε προσπάθεια να ασκηθεί εξουσία στον καλλιτέχνη, οδηγεί την τέχνη στο μαρασμό και στην οπισθοδρόμηση. Γι’ αυτό φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι η καλύτερη μορφή διακυβέρνησης για τον καλλιτέχνη είναι η παντελής απουσία κυβέρνησης.

 

Έτσι λοιπόν σε μια υγιή κοινωνία ο καλλιτέχνης δημιουργεί σε απόλυτη ελευθερία, ενώ ο δημοσιογράφος περιορίζεται, με σκοπό να διαφυλαχθεί το δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής του ανθρώπου. Το έλεγαν άλλωστε και οι αρχαίοι έλληνες «τα εν οίκω μη εν δήμω».  

ΕΝΑΣ ΗΣΥΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

 

Ένας ήσυχος ανθρωπάκος

Στην δερμάτινη πολυθρόνα του βουλιάζει

Τηλεοπτικά προγράμματα χαζεύει, άνευ σημασίας

Αλλάζει κανάλια χωρίς προκαθορισμένο σκοπό

Οι χτύποι της καρδιάς του μόνο του θυμίζουν

Ότι είναι ζωντανός

 

Δελτίο ειδήσεων…….

Εικόνες φρίκης χαζεύει

Πόλεμοι, βασανιστήρια και παιδιά ακρωτηριασμένα

Με χαρακτηριστική απάθεια

Τη σακούλα με τα τσιπς σηκώνει

Καταβροχθίζει μερικά

Νιώθει απέραντη ηδονή για την ηρεμία του

Θαυμάζει την ανοχή του στο φρικιαστικό

Και σαν να μην συνέβη τίποτε

Σε ύπνο γλυκό βυθίζεται…….

 

Σε ένα όνειρο ζωντανό

Πιο ζωντανό και από τον ίδιο

Ηγείται επανάστασης

Κατατροπώνει τους κακούς

Σώζει τους αθώους και επαναφέρει το δίκαιο

Το όνειρο σκάζει σαν σαπουνόφουσκα

Που ίπταται πάνω από το κεφάλι του

Πετιέται πάνω ιδρωμένος

 

Σέρνει το νωχελικό του βήμα μέχρι τον καθρέφτη

Το θέαμα απογοητευτικό

Μια ταλαιπωρημένη φιγούρα

Κοιτά με ύφος πλήρους αποβλάκωσης

Ο μόνος φόβος του να χάσει την ζέστη του πολυθρόνα

Γι’ αυτό και σπεύδει να χωθεί στο κρεβάτι του

Αύριο έχει να ξυπνήσει νωρίς

Το αφεντικό δεν συγχωρεί του αργοπορημένους

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ………………..