Το ταλέντο είναι σαν το σκοπευτή που χτυπάει ένα στόχο, τον οποίο οι άλλοι δεν μπορούν να πετύχουν. Η μεγαλοφυΐα είναι σαν το σκοπευτή που χτυπάει ένα στόχο, τον οποίο οι άλλοι δεν μπορούν καν να δουν. (Άρθουρ Σοπενάουερ)

Με τη φιλοσοφία είτε θα αυξήσεις τις γνώσεις σου, είτε θα συνειδητοποιήσεις την άγνοιά σου. Ότι από τα δύο και αν σου συμβεί είναι καλό. (David Hume.)




Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Μια παραμυθένια κοινωνία






Σε ένα κόσμο γεμάτο πολέμους, εκμετάλλευση, υποταγή και αδικία. Σε ένα κόσμο που οι αρρώστιες του πνεύματος μεταδίδονται μέσω της προπαγάνδας. Σε ένα κόσμο που την πληρώνουν συνήθως τα μικρά παιδιά και οι αθώοι. Το παραμύθι είναι το καταφύγιο της ανθρώπινης ψυχής. Είναι ένας κόσμος μαγικός. Ένας κόσμος που βασιλεύει η δικαιοσύνη, όπου ο σωστός πάντα δικαιώνεται, ενώ οι κακοί πάντα τιμωρούνται. Ένας κόσμος αγγελικός παραμυθένιος. Σε αυτόν ζουν άνθρωποι αγνοί. Στις ψυχές τους δε φωλιάζει μίσος. Μοναδική αρχή να κάνεις στον άλλον αυτό ακριβώς που θα ήθελες να σου κάνει και αυτός. Μια παραμυθένια κοινωνία αλληλεγγύης.

Ελευθερία ή θάνατος

Ελευθερία ή Θάνατος

 

Μίζερη ρουτίνα, κόμπος στο λαιμό μου.

Μύθοι εθνικοί, το μυαλό μου παγιδεύουν.

Δόγματα θρησκείες, την ψυχή μου φαρμακώνουν.

Ρασοφόροι βασανιστές την ψυχή μου φυλακίζουν.

Στις φυλακές του πρέπει και του ΜΗΝ, θέλουν να με κλείσουν.

Ο κοινωνικός αποκλεισμός σας, με έχει εξοντώσει.

Η λογοκρισία σας, με έχει παροπλίσει.

Φωνές παράξενες, περίεργων μηνυμάτων φορείς.

Σβήνουν σαν ηχώ, μέσα στο απόλυτο κενό.

 

Για να επιβιώσω πρέπει να συμβιβαστώ.

Οχτάωρο εργασίας καταναγκαστικό.

Δουλειά ανιαρή, ρουτίνα προκοπή.

Δικαίωμα ή εκβιασμός;

 

Η βλακεία, τοίχος συμπαγής, ατσάλινος.

Το κεφάλι μου με φόρα επάνω του χτυπάω.

Φίλων ανακρίσεις, συμβουλές και αφορισμούς.

Ευχαριστώ αλλά δε θα πάρω.

 

Καλούπια και ιδεολογίες, της σκέψης φυλακές.

Ατσάλινες αλυσίδες, πληγώνουν τους καρπούς μου.

Ελευθερία, ισότητα, έννοιες βαρύγδουπες.

Γράμμα κενό, το παίρνει ο αέρας.

 

Θέλεις να προκόψεις και να διακριθείς;

Ποινή βαρεία πρέπει να εκτίσεις.

Ένα χρόνο εγκλεισμός, σε φυλακή χακί.

Τα όνειρά σου σβήνουν στη ρουτίνα.

Βλακεία και ανία, νεκρώνει τη δημιουργία.

Στην έρημο του πράσινου κατέργου.

Θάνατος πέρα ως πέρα.

 

Σπάστε τα ανόητα πρέπει και τα δεν.

Βάλτε φωτιά στη βλακεία που μας απειλεί.

Ισοπεδώστε τις φυλακές της σκέψης και της έκφρασης.

Στο χέρι σου είναι, από σένα εξαρτάται.

Ελευθερία ή Θάνατος;

Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

Μια Βόλτα στις Πρέσπες και στην Καστοριά






Η εκκλησία του Αγίου Γερμανού


Το νησάκι του Αγίου Αχιλλείου «επιπλέει» στα νερά της Μικρής Πρέσπας. Πάνω σε τούτο το μικρό κομμάτι γης βρίσκονται τα ερείπια ενός μεγαλειώδους ναού, του Αγίου Αχιλλείου. Η περίφημη αυτή εκκλησία χτίστηκε από τον Τσάρο Σαμουήλ τον 11ο αιώνα. Ο επαναστάτης Σαμουήλ είχε εγκαταστήσει στο νησί την πρωτεύουσα του βασιλείου του, όπου και έχτισε την επιβλητική ξυλόστεγη, τρίκλιτη βασιλική, στην οποία μετέφερε και τοποθέτησε τα λείψανα του Αγίου. Ο τόπος έχει κατοικηθεί από την αρχαιότατη εποχή, γι’ αυτό υπάρχουν ερείπια αρχαίου οικισμού.
Σε διάφορα σημεία στις ανατολικές όχθες της λίμνης, στον βυθό, υπάρχουν πάσσαλοι κατοικιών λιμναίων οικισμών της νεολιθικής περιόδου.
Μια πλωτή πεζογέφυρα που έχει προσφάτως κατασκευασθεί σας μεταφέρει εύκολα στις ομορφιές του νησιού αλλά και πίσω στο χρόνο.

Γραφικά χαμόσπιτα, μισοερειπομένα κτίσματα και λασπωμένα δρομάκια συνθέτουν αυτό το τόσο διαφορετικό σκηνικό στο οποίο βρίσκεστε. Το χωριουδάκι του Αγίου Αχιλλείου αποτελείται από 11 σπίτια, μάλιστα θρυλείται πως εάν χτιστεί άλλο θα πέσει. Ένα μονοπάτι ξεκινά από το χωριό για να σας οδηγήσει σε 10 περίπου λεπτά στα ερείπια της βασιλικής του Αγίου Αχιλλείου. 
Συνεχίζοντας το ίδιο ανηφορικό μονοπάτι φτάνετε σε 20 λεπτά στην άλλη άκρη του νησιού, όπου βρίσκεται και ο τεράστιος σταυρός που έχει στήσει εκεί η Μητρόπολη Φλώρινας.











Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΧΙΛΕΙΟΥ 10Ος ΑΙΩΝΑΣ

 

Ο ναός του Αγίου Αχιλλείου κτίζεται στις τελευταίες δεκαετίες του 10ου αιώνα με έξοδα του τσάρου των Βουλγάρων Σαμουήλ από Λαρισαίους μάστορες. Στη μεσοβυζαντινή εποχή επιδέχεται ανακαινίσεις συμπληρωματικού και διακοσμητικού χαρακτήρα.

 

Ο ναός ανήκε στον τύπο της τρίκλιτης βασιλικής με νάρθηκα και είχε εξαιρετικά μεγάλες διαστάσεις. Τα κλίτη του χωρίζονταν με ψιλές πεσσοστοιχίες, με δύο σειρές τόξων η κάθε μία. Επτά είσοδοι οδηγούσαν στο ναό, από τις οποίες πέντε στο νάρθηκα και ανά μία στο βόρειο και νότιο κλίτος. Στην κόγχη του ιερού σώζεται το σύνθρονο με τον επισκοπικό θρόνο στο κέντρο. Πάνω από το σύνθρονο, διατηρούνται δεκαοχτώ αψίδες ζωγραφισμένες με κόκκινο χρώμα που ανάγονται γύρω στο 1020 μ.Χ. Ανάμεσά τους αναγράφονται οι έδρες των επισκόπων που υπάγονταν στην Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας, την οποία ίδρυσε ο βυζαντινός αυτοκράτορας Βασίλειος ΄Β μετά το 1018.

 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν, από πλευράς μορφολογικής και κατασκευαστικής, τα δύο περαβήματα. Από αυτά, η πρόθεση διατηρεί όλο το ύψος της και τμήμα του τρούλου που τη στέγαζε. Τέσσερα σφαιρικά τρίγωνα και τέσσερεις καμάρες στήριζαν τον τρούλο. Το σύνολο είχε εξαιρετικά ψηλές και λεπτές αναλογίες. Το ιερό χωρίζονταν από τον υπόλοιπο ναό με μαρμάρινο τέμπλο.

 

Ο ναός πρέπει να στεγάζονταν με ξύλινη στέγη. Επρόκειτο για μία κατασκευή καλής ποιότητας, χωρίς ιδιαίτερες διακοσμητικές προθέσεις στην τοιχοποιία της. Εσωτερικά ο χώρος είναι διακοσμημένος με τοιχογραφίες του 11ου και 12ου αιώνα. Ελάχιστα τμήματα τοιχογραφιών διατηρούνται σήμερα επί τόπου, ενώ μερικές ακόμα τοιχογραφίες του 12ου αιώνα, που διασώθηκαν και κινδύνευαν να καταστραφούν, αποκολληθήκαν, συντηρήθηκαν και εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Φλώρινας.

 

Με την ανασκαφική έρευνα των θερινών περιόδων 1996-1998 στα νότια της βασιλικής αποκαλυφτήκαν ένα κοιμητήριο με 160 τάφους μεσοβυζαντινής και υστεροβυζαντινής περιόδου και οι χώροι ενός τριμερούς προκτίσματος της βασιλικής. Παράλληλα ήρθαν στο φως στοιχεία για την καταστροφή και εγκατάλειψη της εκκλησίας. Η τυπολογία των τάφων, τα προηγούμενα χριστιανικά ταφικά έθιμα, τα συνοδευτικά κοσμήματα των νεκρών και τα λίγα αργυρά και χάλκινα νομίσματα χρονολογούν τη χρήση του κοιμητηρίου από τα μέσα του 12ου έως τα τέλη του 14ου αιώνα, δηλαδή την εποχή ακμής της βυζαντινής Πρέσπας. Στα τέλη του 14ου αιώνα, με την Οθωμανική κατάκτηση και πιθανότατα μετά από σεισμό, επέρχεται η καταστροφή και η εγκατάλειψη του ναού. Για τις καθημερινές και όχι τις λειτουργικές ανάγκες κτίζεται το τριμερές πρόσκτισμα, το οποίο με τη σειρά του θα εγκαταλειφθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα, όπως φαίνεται από τους τάφους του 15ου αιώνα, που ανοίχθηκαν στο πάχος των τοίχων του. Την εποχή αυτή χρονολογείται και η οριστική εγκατάλειψη κάθε χρήσης του χώρου της βασιλικής.

 

Κατά καιρούς έγιναν διάφορες παρεμβάσεις για τη στερέωση της υφιστάμενης ανωδομής. Με τις εργασίες του 1997 αντιμετωπίστηκαν για πρώτη φορά συνολικά τα προβλήματα του μνημείου και με στόχο τη διάσωσή του στη σημερινή μορφή. Επισκευάστηκαν όλες οι τοιχοποιίες, οι οποίες παρουσίαζαν πολλά προβλήματα, λόγω της χρόνιας έκθεσής τους στις καιρικές συνθήκες, ξανακτισθήκαν, για στατικούς λόγους, τρία τόξα στη βόρεια πεσσοστοιχία  και τα δύο τόξα εισόδων επικοινωνίας του διακονικού με τον υπόλοιπο ναό και επισκευάστηκε το δάπεδο στο σύνολό του.      






Το σπίτι που δολοφονήθηκε ο Παύλος Μελάς




Εικόνες από τη λίμνη της Καστοριάς.