Οι ανθρώπινες σχέσεις όπως τις βιώνουμε καθημερινά.

                        

  Οι ανθρώπινες σχέσεις όπως τις βιώνουμε καθημερινά.

Κάθομαι σ’ένα παγκάκι της παραλίας μετά από έναν μακρινό περίπατο. Δεν είμαι μόνος. Δίπλα μου κάθεται κάποιος συμπολίτης μας. Άγνωστος σε μένα. Κάτι τον ρώτησα, ίσως ήθελα ενδόμυχα να μιλήσουμε λίγο. Η απάντηση ξερή,  σαν να μου έλεγε « δε με παρατάς και συ στην ησυχία μου!».

Κάθομαι λίγο ακόμη και συνεχίζω την πορεία μου. Στη Θεσσαλονίκη, στα παγκάκια, γίνεται από τους καθήμενους κουβέντα τρικούβερτη. Iδίως εκείνα τα κυκλικά στην Αριστοτέλους μετατρέπονται σε μια « μικρή Βουλή». Μιλάνε, ανταλλάσσουν απόψεις, ανεβάζουν τους τόνους, βρίζουν τους πολιτικούς σαν τους κύριους υπαίτιους της νυν κατάστασης και έτσι ξεδίνουν, εκτονώνονται,αλαφρώνει το «είναι» τους. Βρίσκω πολύ ανθρώπινη αυτή  τη νοοτροπία τους και την υιοθετώ ανεπιφύλακτα. Πάντως σε γενικές γραμμές η κατάσταση δε μας δίνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Οι προ πολλού κλειστές πόρτες των διαμερισμάτων είπα πως θα άνοιγαν κάπως στους δύσκολους και χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, μα αυτές εξακολουθούν να παραμένουν θεόκλειστες. Επί τη ευκαιρία των ονομαστικών εορτών, γενεθλίων κ.λ.π. οι  μαζώξεις γίνονται σε απρόσωπες καφετέριες κι όχι σε σπίτια ζεστά και φιλόξενα. Όλα είναι οργανωμένα έξωθεν, μιλάμε για πακέτα που καθορίζονται από άλλους χωρίς εμάς για εμάς. Καμμιά φορά αναρωτιέμαι αν ο  πάγος παραέγινε σκληρός  με τον καιρό και είναι δύσκολο να σπάσει. Θα δείξει ο χρόνος.

Πάντα ήμουν αντίθετος με τα κηρύγματα και τον άκρατο βερμπαλισμό, όμως θαρρώ πως καλό θα ήταν να βγούμε από την απραγία και να τείνουμε χείρα βοηθείας ιδίως στον πάσχοντα συνάνθρωπό μας. Όχι μια ξερή και τυπική κουβέντα « πώς τα πας», « περαστικά» και τα τέτοια, αλλά να γίνει κάτι πιο ουσιαστικό , πιο ανθρώπινο. Το να ξορκίζουμε το κακό « φτύνοντας στον κόρφο μας» και λέγοντας « μακριά από μας» είναι μια στάση εγωιστική και ενδεικτική της εν γένει συμπεριφοράς μας. Εξάλλου μην ξεχνάμε τη διαχρονική ρήση του Αθηναίου ρήτορα και λογογράφου Ισοκράτη: «Μηδενί συμφοράν ονειδίσης. Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον».

Προσωπικά πιστεύω πως η φράση των Ρωμαίων: “Homo homini lupus”(ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος) δεν προσιδιάζει στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα. Δε λέω, κάποτε συμβαίνει κι αυτό, αλλά σε  πολύ μεμονωμένες περιπτώσεις. Αντίθετα οφείλω να θυμίσω εδώ τη φράση, αν δεν απατώμαι,  του Μένανδρου, Αθηναίου κωμικού ποιητή( 4^ος αι.  π.Χ.) : « Ως χαρίεν έστ’ άνθρωπος, όταν άνθρωπος η».( = πόσο χαριτωμένος είναι ο άνθρωπος, όταν  είναι άνθρωπος). Μένω στη λέξη « χαρίεν». Νομίζω ότι αυτή η λέξη χαρακτηρίζει όλον τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό κι εμείς οι νεότεροι δεν έχουμε παρά να την υιοθετήσουμε και να την  κάνουμε πράξη. 

Κείμενο του Μιχάλη Τσεκουράκη.

Θεατρική παράσταση μετ’ εμποδίων.

                   Θεατρική παράσταση μετ’ εμποδίων.

Ιππόλυτος!  Τραγωδία του Ευριπίδη. Στο θέατρο των Φιλίππων κάποια χρόνια πριν. Πρωταγωνιστής ο ηθοποιός Μαρκουλάκης. Κατακαλόκαιρο, μα σα βράδιασε για τα καλά, ένα αεράκι δρόσισε το κατάμεστο θέατρο. Μεσουρανίς σεργιάνιζε  η πανσέληνος, ολόφωτο στεφάνι, και στο βάθος το Πάγγαιον όρος λουσμένο στο φως του. Συνειρμικά μου ήρθε στο νου το σονέτο του αγαπημένου μου ποιητή Γρυπάρη: « Δικό μου φως» ( Μεσουρανίς η ολόφεγγη σελήνη φεγγοβολά κι αστράφτει πέρα ως πέρα....κλπ.).

Τέλος πάντων άρχισε η παράσταση που της έμελλε να είναι πολύ επεισοδιακή. Καλοί οι ηθοποιοί, άψογα τα σκηνικά και η υπόθεση σε συνεχή εξέλιξη. Όμως τί;  Δίπλα μας κάποιος που είχε τουρβαδιαστεί για τα καλά με μια σακούλα καλούδια άρχισε το έργο του: άνοιγε κάτι πλαστικο-νάυλον σακούλες με γαρυδάκια και πατατάκια τσιπς κι έκανε έναν πολύ εκνευρεστικό θόρυβο μέσα στην ησυχία που επικρατούσε. Τριγύρω σχόλια!  Ύστερα ακολούθησαν τα λιόσπορα. Άλλα σχόλια στα πέριξ.Τέλος πάντων κάποια στιγμή σταμάτησε, αφού ρούφηξε δυο μπουκάλια νερό. Το έργο κοντεύει να φτάσει στην κορύφωση.Τα μάτια  κι ο νους όλων προσηλωμένα στη σκηνή. Δεν ακούγεται άχνα. Κι αίφνης , ενώ ο πρωταγωνιστής κείτεται στο έδαφος και ψυχορραγεί ( απέδωσε πεισικότατα τη σκηνή) , ένας ορυμαγδός που ξεκίνησε από τα δεξιά των κερκίδων, κατευθύνεται προς  τα εμάς που καθόμαστε άκρη αριστερά. Ταυτόχρονα το πλήθος σαν αστραπή άρχισε να γέρνει προς το μέρος μας ( ψυχολογία του πλήθους) σαν ένας γρήγορος κυματισμός, δηλ. ξάπλωσε στην κυριολεξία ο κόσμος με κατεύθυνση αντίθετη προς το σημείο από  όπου άρχισε το κακό. Τί συνέβη; Κάποιο φίδι ξετρύπωσε από τις κερκίδες, κάποια σαύρα ίσως ή κάποιο κορδόνι από μπουφάν( το πιο πιθανό) ακούμπησε στα γυμνά πόδια κάποιας κυρίας; Πάντως το θέατρο ήταν κατακίτρινο από το θειάφι που διώχνει τα ανεπιθύμητα ερπετά. Κι ενώ εγώ καθόμουν στην άκρη δίπλα ακριβώς στο διάζωμα, ο βίαιος κυματισμός του πλήθους με έρριξε με ορμή κάτω στα σκαλιά κι από πάνω μου βρέθηκαν κάτι λαχανί γυναικεία πέδιλα, ένα κιρινωπό μπουφάν και άλλα τινά ατάκτως ερριμένα.Φυσικά η παράσταση διακόπηκε.Κι ενώ ο ηθοποιός ξεψυχούσε , ξαφνικά σηκώθηκε ολοζώντανος προσπαθώντας να εξηγήσει τί συνέβη. Τέλος πάντων μας  καθησύχασαν οι ηθοποιοί,  ηρέμησε το πλήθος και η παράσταση συνεχίστηκε. Εννοείται ότι  ξάπλωσε ξανά ο ηθοποιός , για να συνεχίσει απ’ εκεί που σταμάτησε. Κι ενώ συνεχίζεται η δραματική κορύφωση τί γύρευε  εκεί ένας αδέσποτος σκύλος που διέσχισε όλη τη σκηνή απ’άκρη σ’άκρη λες και ήταν βαλτός;  Γέλια από το ακροατήριο. Ως που να τελειώσει  το έργο  εμφανίστηκε από το πουθενά και  μια χαριτωμένη ασπρόμαυρη γατούλα  για να συνεχιστούν τα γέλια των θεατών.  Τέλειωσε βέβαια το έργο , μα η τραγωδία ( καλοπαιγμένη , δε λέω) μετατράπηκε σε ιλαροτραγωδία. Τί να κάνουμε, ας όψεται το ζωικό βασίλειο  που κάποτε ξεφυτρώνει εκεί που δεν το  σπέρνουν και κάποιοι από το ανθρώπινο βασίλειο  που  αδυνατούν να κατανοήσουν ότι κάποιες ώρες το μασούλισμα απαγορεύεται αυστηρώς.

Πιστεύω ο Μαρκουλάκης  να θυμάται για χρόνια αυτήν  την επεισοδιακή  παράσταση , όπως βέβαια και όλο το φιλοθεάμον κοινό. 

 Κείμενο του Μιχάλη Τσεκουράκη.

Ο Ορφέας η ζωή και το έργο του.

Ο  Ορφέας, η ζωή και το έργο του.

Οι γνώσεις που έχουμε για τη ζωή και τη δράση του Ορφέα είναι συγκεχυμένες, καθώς η πραγματικότητα συνδέεται με το μύθο. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποια στοιχεία που αναφέρουν οι Έλληνες συγραφείς για τον Ορφέα είναι πραγματικά και  ποια όχι καθώς οι γραπτές πηγές μας επιτρέπουν μόνο να υποθέτουμε.Σύμφωνα με μια εκδοχή ο  ολύμπιος  Ορφέας θεωρείται ιδρυτής των Ορφικών μυστηρίων, υιός του Οιάγρου και της Μούσας Καλλιόπης. Γεννήθηκε  την 13-14^η χιλιετία π.Χ.και υπήρξε ιδιαίτερα πολυσχιδής προσωπικότητα. Λέγεται ότι έλαβε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία , ότι εφεύρε τη λύρα και ήλθε σε επαφή με τους  Καβείρους της Θράκης από τους οποίους επηρεάστηκε.Επίσης παροιμιώδης έμεινε ο έρωτάς του για την Ευριδίκη για την οποία κατέβηκε στον Άδη για να την πάρει πίσω από το βασίλειο του Πλούτωνα. Η συνολική θεώρηση των ορφικών  αποδεικνύει πως ο Ορφέας ήταν όντως υπαρκτό  πρόσωπο κι όχι απλά το αποκύημα της φαντασίας ορισμένων.

Τα ορφικά μυστήρια ξεκίνησαν στα βορειοελλαδικά βουνά, σε μια εποχή που ο Διόνυσος , ο κατ’εξοχήν θεός των μυστηρίων , λατρευόταν  σαν θεότητα της Σελήνης ( φεγγαροθεός). Δημιουργώντας τα μυστήρια, ο Ορφέας ένωσε τη θρησκεία του Δία με εκείνη του Διονύσου. Οι  μυημένοι έπαιρναν από τις διδασκαλίες του τις μεγάλες αλήθειες  που το θαυματουργό τους φως έφτανε μέχρι το λαό με τη μορφή ενός πέπλου και ήταν ο μεγάλος αποκαλυπτής του ουρανίου Διονύσου.

Οι τελετές των ορφικών λάμβαναν μέρος τη νύχτα. Η ουσία των μυστηρίων ήταν η μετάβαση από το σκότος στο φως με διάφορους συμβολικούς και αλληγορικούς τρόπους. Στο  άδυτο του ναού ο ιεροφάντης άναβε την τελετουργική πυρά από μία συνεχώς καίουσα ιερή πηγή και εμφανιζόταν μπροστά στους μυημένους. Οι ναοί των ορφικών ήταν είτε κτιστοί είτε απλά σπήλαια.

Όταν  ο  Ορφέας έπαιζε τη λύρα του όλα τα άγρια θηρία έβγαιναν από τις φωλιές τους και στέκονταν μπροστά του , το ίδιο και τα δένδρα, μετακινούνταν ακόμη και οι βράχοι , για να ακούσουν και να μαγευτούν από τη μουσική του. 

Υπάρχουν πολλές εκδοχές για το θάνατό του. Οι επικρατέστερες είναι ότι τον Ορφέα τον διαμέλισαν οι Μαινάδες , επειδή δε σεβόταν το θεό Διόνυσο. Η άλλη μας λέει ότι τον Ορφέα τον κατακεραύνωσε ο Δίας , επειδή αποκάλυπτε τα μυστικά του στους ανθρώπους.

Ήταν ο πρώτος που ανέβαινε στην κορφή του Παγγαίου κάθε πρωί ,για να ατενίσει και να χαιρετίσει την ανατολή του Ηλίου.  Ο  Ορφέας  μετά την Αργοναυτική εκστρατεία  ζούσε ξανά στη Θράκη όπως και πριν μέσα στο δάσος παίζοντας τη λύρα του κα τραγουδώντας.Εκεί κάποτε τον συνάντησε η νύμφη Ερυδίκη , την αγάπησε με πάθος και την πήρε για γυναίκα του. Ένα φίδι όμως δάγκωσε την Ευρυδίκη  και πέθανε αφήνοντας στον Ορφέα τεράστια θλίψη. Λένε ότι όταν ο Ορφέας τραγουδούσε τον πόνο του ράγιζαν ακόμη και οι πέτρες. Τίποτε πια δεν τον παρηγορούσε. Κι έτσι αποφάσισε να κατέβει στον Άδη , για να τη φέρει πίσω, Με τη βοήθεια του Ερμή κατέβηκε στο σκοτεινό βασίλειο του Άδη  και με την παραπονιάρικη λύρα  του σαγήνεψε κι αποκοίμισε το φοβερό Κέρβερο, φύλακα των ψυχών, για να περάσουν τις πύλες. Στο άκουσμα της μουσικής μαζεύτηκαν γύρω του οι ψυχές κι έτσι για μια σιγμή ξέχασαν τα βάσανά τους. Ο μύθος παρακάτω είναι γνωστός , να μην γυρίσει να τη δει κλπ. Αυτός όμως γύρισε κι έτσι η Ευρυδίκη χάθηκε για πάντα.  Λέγεται ότι οι Μαινάδες θύμωσαν μαζί του, γιατί τις περιφρονούσε και τις αγνοούσε παντελώς , όταν τις συναντούσε στο δάσος. Κάποια μέρα, λοιπόν, τον κομμάτιασαν κι έρριξαν τη λύρα του και τα κομμάτια του στον Εύρο ποταμό. Απ’ εκεί έφτασαν στη Λήμνο, όπου τα περιμάζεψαν οι Μούσες και τα έθαψαν με ευλάβεια. Την λύρα του  την κράτησαν οι κάτοικοι της Λήμνου σαν κειμήλιο και οι θεοί την  πήραν και την έβαλαν ανάμεσα στους άλλους αστερισμούς του ουρανού, για να θυμίζει τον  Ορφέα.

Σύμφωνα με άλλες πηγές ο Ορφέας ήταν εισηγητής της διδακαλίας περί του αγνού βίου , για την αποφυγή της μετά θάνατον τιμωρίας. Λατρευόταν σαν ήρωας μόνο κι όχι ως θεός στην  Κ.Ιταλία στη Θράκη, Πελοπόννησο και αλλού. Στο ναό της Ελευσινίας Δήμητρας, όπως αναφέρει ο Παυσανίας, υπήρχε ξόανο του Ορφέα άγαλμα από ξύλο κυπαρίσσου) που  ήταν έργο των Πελασγών. Επίσης αναφέρει  ότι ο Ολυμπιονίκης Μίκυθος αφιέρωσε στην  Ολυμπία άγαλμα του  Ορφέα που τον παριστάνει σαν Θρακιώτη και το οποίο , όπως λένε, το αφαίρεσε ο Νέρωνας.

Ο Ορφέας σαν ιστορικό πρόσωπο γεννήθηκε στη Θρακική πόλη της Πιερίας του Ολύμπου, την Πίμπλεια.Κατοικούσε όμως, όπως γράφει ο Τζέτζης, στον Ελικώνακαι το Λειβήθριο. Ο  νομισματολόγος Σβορώνος γράφει ότι αυτά τα τοπονύμια προϋπήρχαν στο Παγγαίο. Όταν οι Πιέριοι διώχτηκαν από τους Μακεδόνες, τα ξανάφεραν στην Πιερία του Στρυμόνα και στο όρος Παγγαίο , όπου βρίσκεται η πρώτη βάση της λατρείας του Ορφέα. Το ίδιο γράφει  και ο γεωγρτάφος Σράβων.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι πάντοτε η μια θρησκεία εκτόπιζε μια άλλη χρησιμοποιώντας κάθε είδους βία  που κάποτε έφτανε στα όρια της παραφροσύνης.      

Μετεκλογικές σκέψεις....

                       Εδώ ο κόσμος καίγεται.........

Και  αυτοί ( οι πολιτικοί) το χαβά τους!  Αντί να κάνουν κάτι από κοινού για το καλό τόπου, αυτοί βγαίνουν μετεκλογικά στην Τ.V. και αλληλοκατηγορούνται , ο ένας εξαπολύει μύδρους εναντίον του άλλου, παίρνουν ένα ειρωνικό ύφος, πράγμα που απάδει παντελώς στην ελεεινή κατάσταση που αυτοί μας οδήγησαν( η συχνή επανάληψη του «αυτοί» δεν είναι τυχαία), δείχνουν σαν να μην τους αγγίζει καθόλου που η χώρα μας πάσχει και σαν να ζουν σ’έναν άλλο κόσμο, στον κόσμο τους. Εξανέστην όταν είδα στην Τ.V. να ειρωνεύεται ο ένας τον άλλο σαν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί ! Ρε μπας και αυτοί δεν συνειδητοποίησαν σε τί κατάσταση βρισκόμαστε;  Μπας  και μια και αυτοί ζουν μέσα στην καλοπέραση και το άφθονο χρήμα, δεν κατάλαβαν καθόλου σε τί κατάσταση βρισκόμαστε εμείς οι «κοινοί θνητοί», οι ψηφοφόροι δηλαδή;  Ας  ταρακουνήσουν  λίγο  την κεφαλή τους μπας κα πήξει το κλούβιο μυαλουδάκι τους  και έρθει στη θέση του! Ιθύνοντες να σου τύχουν και υπεύθυνοι ηγέτες!  Κρίμα!  Νά’ξεραν  τί γνώμη  έχουμε εμείς, οι κοινοί θνητοί,γι’ αυτούς και τί απέραντη ;;;; εκτίμηση;;;;; τρέφουμε  για πάρτυ τους , ίσως άλλαζαν λίγο!  Προσωπικά πιστεύω ότι η πλειονότητα μπρος στον εγωισμό τους δε  βάζουν τίποτε άλλο! ( οψόμεθα).

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΣΚΙΕΣ

Οι φωτογραφίες που εκτίθενται εδώ πήραν μέρος στην πρώτη θεματική Έκθεση φωτογραφίας του Φωτογραφικού Ομίλου Καβάλας Το Νοέμβριο του 2011 που έγινε στην Καβάλα και ανήκουν στον Τσεκουράκη Πολυχρόνη. 

Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε ένα βροχερό πρωινό στην Κωνσταντινούπολη.

Μια υπέροχη βόλτα πατέρα και γιου με ποδήλατο στην Παραλία της Θεσσαλονίκης.

Περπατώντας στη Μαύρη παραλία της Σαντορίνης με θέα το Αιγαίο.

"Η δίψα"

Αυτή η φωτογραφία μου θυμίζει όλους εμάς που καθημερινά πορευόμαστε με τα δικά του βάρη ο καθένας και αρχικά σκόπευα να την ονομάσω "Ο Έλληνας πολίτης". Παρόλα αυτά ένας πιτσιρικάς στην Έκθεση έδωσε τη δική του εκδοχή, εμφανώς πιο αισιόδοξη. Τη δική του λέω να κρατήσω και να αφήσω στην άκρη τις δικές μου τις μιζέριες. Ο Τίτλος που μου χάρισε είναι "Το γαϊδουράκι που πάει διακοπές".

"Παλεύοντας με τα στοιχειά της φύσης"

"Περνώντας απέναντι"

ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ

Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά......».

Το  είπε ο μεγάλος Σεφέρης   στο πιο βαθυστόχαστο ποίημά του: «Τελευταίος Σταθμός» και κρύβει ένα βαθύ νόημα. Δε θα’ταν υπερβολή να πούμε ότι στην προσφορά των ηρώων που προχωρούν στα σκοτεινά στηρίζονται εξ ολοκλήρου τα θεμέλια της κοινωνίας μας. Είναι οι ήρωες της καθημερινής ζωής που επιτελούν καθημερινά το καθήκον τους από καθαρή και μόνο συναίσθηση του χρέους , χωρίς καν να πάει το μυαλό τους στον ηρωισμό,στο να μείνουν επώνυμοι ήρωες ες αεί. Στην ώρα της δράσης  ούτε καν περνάει από το μυαλό τους η δόξα και η υστεροφημία. Είναι οι άγνωστοι  στρατιώτες , άνθρωποι απλοί που έδωσαν τη ζωή τους  έτσι γιατί έπρεπε, για τα ιερά και  τα όσια της  φυλής μας,  από τη μια  με όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες( αυτό τους κάνει περισσότερο ήρωες) και  από την άλλη με τη δύναμη της αυτοθυσίας που τελικά υπερνικά το φόβο.

Όλους αυτούς εμείς τελικά τους κάνουμε ήρωες εκ των υστέρων ,απλά γιατί έκαναν ό τι έπρεπε να κάνουν. Ήρωες αφανείς είναι  οι  πολίτες που εργάζονται ανιδιτελώς για το καλό του τόπου. Ο ταπεινός κληρικός που δίνει το καλό παράδειγμα στο ποίμνιό του  έστι αθόρυβα χωρίς ίχνος επίδειξης.  Ο εκπαιδευτικός που ακούραστα και αδιαμαρτύρητα αναλώνει τη ζωή του για το καλό των μαθητών του χωρίς φαρισαϊσμούς και την παραμικρή έπαρση. Τους επαίνους ούτως ή άλλους θα τους δρέψει αργά ή γρήγορα και θα είναι η καλύτερη αμοιβή του ( γιατί η  οικονομική του αμοιβή .............). Ήρωας είναι ο σωστός οικογενειάρχης που μάχεται νυχθημερόν , για να σπουδάσει τα παιδιά του θυσιάζοντας μικροχαρές και  μικροαπολαύσεις  για τον εαυτό του. Ή μήπως δεν είναι ήρωας ο επιστήμονας που περνάει τη ζωή του στο εργαστήριο μοχθώντας αδιάκοπα , παραμελώντας συχνά τον εαυτό του, για  μια ανακάλυψη που θα απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο;

Αντίποδας του πραγματικού ήρωα που περιγράψαμε παραπάνω  είναι οι «ήρωες» που  δρουν μόνο και μόνο για να φανούν , για το « θεαθήναι». Είναι αυτοί που τεχνηέντως απεκδύονται  τις ευθύνες τους. Που βάζουν εττικέτα  στους εαυτούς τους , που λογοκοπούν άσκοπα γύρω από το άτομό  τους  και το όνομά τους  χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης  μέσα στην απέραντη ανυπαρξία τους ,όπως πολύ πετυχημένα εκφράστηκε  γι’ αυτούς ο Ν. Δήμου.  Πομφόλυγες που σε λίγο θα σκάσουν και θα χαθούν. Που ζουν σε μια αδιάκοπη συμπλεγματική έπαρση  χωρίς κανένα ίχνος αξιοπρέπειας από πλευράς τους και χωρίς καμιά εκτίμηση από πλευράς των άλλων.  Εξάλλου ένας  οιηματίας μόνο αποστροφή και οίκτο προξενεί στους άλλους  και το χειρότερο πολύ συχνά και τη γελοιοποίηση και την απόρριψη.  Και το ακόμη χειρότερο είναι ότι συνήθως αυτά «τα αδειανά πουκάμισα» επιδιώκουν την εξουσία και τα  διάφορα αξιώματα.   Να θυμίσω εδώ έναν στίχο από το καταπληκτικό ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη , γιατρού και διαπρεπούς ποιητή,  με τίτλο: ‘ Επιτύμβιον’. : « Α! ρε Λαυρέντη , εγώ που  μόνο ήξερα τί κάθαρμα  ήσουν, τί κάπλικος παράς!».

Τσεκουράκης Μιχάλης (Φιλόλογος)

Kλέπτης- κλεπτίστερος- κλεπτίστατος.

                                    

Τα παραθετικά του επιθέτου « κλέπτης» στην αρχαία  ελληνική. Ο  καθένας μας ας διαλέξει πού ανήκει , σε ποιο βαθμό δηλ. θετικό , συγκριτικό ή υπερθετικό; Όχι τίποτε άλλο , αλλά να βρούμε ποιος φταίει λιγότερο ή περισσότερο. Βέβαια,  ευτυχώς υπάρχουν και  κάποιοι που δεν έχουν καμιά σχέση μ’αυτό το επίθετο. Η αλήθεια είναι πως  δεν τα άρπαξαν όλοι το ίδιο! Αυτοί που τα άρπαξαν χοντρά , οι κλεπτίστατοι δηλ. πολύ δύσκολα ανακαλύπτονται , έχουν τον τρόπο τους. Ο  άλλοι εύκολα ανακαλύπτονται και πληρώνουν. Εδώ που τα λέμε χρόνια καυχόμασταν ότι καταγόμαστε από « κλέφτες και αρματωλούς» κι εμείς το επαληθεύαμε συνεχώς!  Μόνο που εκείνοι οι « κλέφτες» έκλεβαν τον κατακτητή, για να επιβιώσουν και να πολεμήσουν για να αποτινάξουν τον ξενικό ζυγό, ενώ εμείς κλέβουμε το ίδιο το κράτος, με αποτέλεσμα να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε! Βέβαια και το κράτος πρέπει να είναι συνεπές στις υποχρεώσεις του , που δεν είναι πάντα. Τέλος πάντων  καιρός είναι  να σταματήσουμε να  κλέπτουμε « ημάς αυτούς»( πολιτικοί τε και ιδιώτες) και αντί να κατατάσσουμε τους εαυτούς μας στα παραπάνω παραθετικά,  καλό θα είναι να τους κατατάσσουμε στα παραθετικά του επιθέτου « έντιμος». Ίσως έτσι δούμε κάποτε μια άσπρη μέρα! Και νομίζω ότι μας αξίζει!

Υ.Γ. Αυτή τη φορά χρησιμοποίησα πολύ εξευγενισμένο λόγο........ έτσι μου βγήκε... άλλες φορές όμως!!! 

Κείμενο : Μιχάλης Τσεκουράκης.

Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε.

Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε.

Το  είπε πολύ ποιητικά ο μεγάλος Καζαντζάκης,μήπως όμως δεν το βιώνει κι ο καθένας μας καθημερινά; Κυλάει ο καιρός , ρυάκι σε κατήφορο, μα τί μ’αυτό;  Όταν γεμίζει εποικοδομητικά, άξιος ο μισθός, κι άστον να κυλάει. Το παν είναι ν’ αφήνει ο καθένας το στίγμα του σ’ αυτή τη ζωή , να μην τη διανύει « αβρόχοις ποσίν», να προλαβαίνει να γράφει « το βίο και την πολιτεία του». Έμμεσα ο Καζαντζάκης στηλιτεύει την αναβολή, την τακτική « άστο για αύριο».  Σημαντικό είναι ο καθείς μας ν’ ανακαλύψει έγκαιρα την κλίση του κι εκεί να αφήσει το έργο του. Να αφήσουμε κατά μέρος την τακτική « τί μπορώ να κάνω εγώ;».Δεν είναι ανάγκη να σπαταλάς το χρόνο σου εξ ολοκλήρου ανάμεσα στα τρία κουτιά της εποχής( TV,αμάξι, διαμέρισμα). Δεν αξίζει να παθιάζεσαι αποκλειστικά  με το ποδόσφαιρο και να ξημεροβραδιάζεσαι, όμηρος μπροστά στην οθόνη, αξιολογώντας τις κινήσεις των ποδοσφαιριστών( δε λέω, χρειάζεται κι αυτό , μα με μέτρο) κι ούτε να σκοτώνεις το χρόνο σου παρακολουθώντας ανούσια κι ανόσια ριάλιτι που τελευταία κατακλύζουν τη μικρή οθόνη και κατά κοινή ομολογία συνθλίβουν την προσωπικότητα του θεατή και κατακερματίζουν την αξιοπρέπειά του. Να  μην καταντάς γενικώς « άχθος αρούρης» λόγω απραγίας.

Δώσε διεξόδους στη ζωή σου. Ανακάλυψε καινούριες ευχάριστες ασχολίες .Διάβασε, γράψε, ζωγράφισε, γίνε φίλος με τη φύση και απόλαυσέ την, κάνε ορειβασία , συναναστροφές, δραστηριοποιήσου σε φιλανθρωπικούς ή φυσιολατρικούς συλλόγους ή απλά επένδυσε στο θεσμό της οικογένειας. «Carpe diem», έλεγαν οι Ρωμαίοι και δεν είχαν άδικο, « χρόνου φείδου» έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι εκφράζοντας λακωνικά το ίδιο νόημα. Μην αφήνεις , λοιπόν, στιγμή ανεκμετάλλευτη και θα προλάβεις πολλά στη διάρκεια της αστραπής, που θα έλθει βέβαια και θα παρέλθει , θα απαθανατίσει όμως τη ζωή σου και το πολύτιμο , γιατί όχι, στίγμα που άφησες.  

Μιχάλης Τσεκουράκης.