Θεατρική
παράσταση μετ’ εμποδίων.
Ιππόλυτος! Τραγωδία του Ευριπίδη. Στο θέατρο των
Φιλίππων κάποια χρόνια πριν. Πρωταγωνιστής ο ηθοποιός Μαρκουλάκης.
Κατακαλόκαιρο, μα σα βράδιασε για τα καλά, ένα αεράκι δρόσισε το κατάμεστο
θέατρο. Μεσουρανίς σεργιάνιζε η
πανσέληνος, ολόφωτο στεφάνι, και στο βάθος το Πάγγαιον όρος λουσμένο στο φως
του. Συνειρμικά μου ήρθε στο νου το σονέτο του αγαπημένου μου ποιητή Γρυπάρη: «
Δικό μου φως» ( Μεσουρανίς η ολόφεγγη σελήνη φεγγοβολά κι αστράφτει πέρα ως
πέρα....κλπ.).
Τέλος πάντων άρχισε η παράσταση που
της έμελλε να είναι πολύ επεισοδιακή. Καλοί οι ηθοποιοί, άψογα τα σκηνικά και η
υπόθεση σε συνεχή εξέλιξη. Όμως τί;
Δίπλα μας κάποιος που είχε τουρβαδιαστεί για τα καλά με μια σακούλα
καλούδια άρχισε το έργο του: άνοιγε κάτι πλαστικο-νάυλον σακούλες με γαρυδάκια
και πατατάκια τσιπς κι έκανε έναν πολύ εκνευρεστικό θόρυβο μέσα στην ησυχία που
επικρατούσε. Τριγύρω σχόλια! Ύστερα
ακολούθησαν τα λιόσπορα. Άλλα σχόλια στα πέριξ.Τέλος πάντων κάποια στιγμή σταμάτησε,
αφού ρούφηξε δυο μπουκάλια νερό. Το έργο κοντεύει να φτάσει στην κορύφωση.Τα
μάτια κι ο νους όλων προσηλωμένα στη
σκηνή. Δεν ακούγεται άχνα. Κι αίφνης , ενώ ο πρωταγωνιστής κείτεται στο έδαφος
και ψυχορραγεί ( απέδωσε πεισικότατα τη σκηνή) , ένας ορυμαγδός που ξεκίνησε
από τα δεξιά των κερκίδων, κατευθύνεται προς
τα εμάς που καθόμαστε άκρη αριστερά. Ταυτόχρονα το πλήθος σαν αστραπή
άρχισε να γέρνει προς το μέρος μας ( ψυχολογία του πλήθους) σαν ένας γρήγορος κυματισμός,
δηλ. ξάπλωσε στην κυριολεξία ο κόσμος με κατεύθυνση αντίθετη προς το σημείο
από όπου άρχισε το κακό. Τί συνέβη;
Κάποιο φίδι ξετρύπωσε από τις κερκίδες, κάποια σαύρα ίσως ή κάποιο κορδόνι από
μπουφάν( το πιο πιθανό) ακούμπησε στα γυμνά πόδια κάποιας κυρίας; Πάντως το
θέατρο ήταν κατακίτρινο από το θειάφι που διώχνει τα ανεπιθύμητα ερπετά. Κι ενώ
εγώ καθόμουν στην άκρη δίπλα ακριβώς στο διάζωμα, ο βίαιος κυματισμός του
πλήθους με έρριξε με ορμή κάτω στα σκαλιά κι από πάνω μου βρέθηκαν κάτι λαχανί
γυναικεία πέδιλα, ένα κιρινωπό μπουφάν και άλλα τινά ατάκτως ερριμένα.Φυσικά η
παράσταση διακόπηκε.Κι ενώ ο ηθοποιός ξεψυχούσε , ξαφνικά σηκώθηκε ολοζώντανος
προσπαθώντας να εξηγήσει τί συνέβη. Τέλος πάντων μας καθησύχασαν οι ηθοποιοί, ηρέμησε το πλήθος και η παράσταση
συνεχίστηκε. Εννοείται ότι ξάπλωσε ξανά
ο ηθοποιός , για να συνεχίσει απ’ εκεί που σταμάτησε. Κι ενώ συνεχίζεται η
δραματική κορύφωση τί γύρευε εκεί ένας
αδέσποτος σκύλος που διέσχισε όλη τη σκηνή απ’άκρη σ’άκρη λες και ήταν
βαλτός; Γέλια από το ακροατήριο. Ως που
να τελειώσει το έργο εμφανίστηκε από το πουθενά και μια χαριτωμένη ασπρόμαυρη γατούλα για να συνεχιστούν τα γέλια των θεατών. Τέλειωσε βέβαια το έργο , μα η τραγωδία (
καλοπαιγμένη , δε λέω) μετατράπηκε σε ιλαροτραγωδία. Τί να κάνουμε, ας όψεται
το ζωικό βασίλειο που κάποτε ξεφυτρώνει
εκεί που δεν το σπέρνουν και κάποιοι από
το ανθρώπινο βασίλειο που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι κάποιες ώρες το
μασούλισμα απαγορεύεται αυστηρώς.
Πιστεύω ο Μαρκουλάκης να θυμάται για χρόνια αυτήν την επεισοδιακή παράσταση , όπως βέβαια και όλο το φιλοθεάμον
κοινό.
