Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά......».
Το είπε ο μεγάλος Σεφέρης στο πιο βαθυστόχαστο ποίημά του: «Τελευταίος Σταθμός» και κρύβει ένα βαθύ νόημα. Δε θα’ταν υπερβολή να πούμε ότι στην προσφορά των ηρώων που προχωρούν στα σκοτεινά στηρίζονται εξ ολοκλήρου τα θεμέλια της κοινωνίας μας. Είναι οι ήρωες της καθημερινής ζωής που επιτελούν καθημερινά το καθήκον τους από καθαρή και μόνο συναίσθηση του χρέους , χωρίς καν να πάει το μυαλό τους στον ηρωισμό,στο να μείνουν επώνυμοι ήρωες ες αεί. Στην ώρα της δράσης ούτε καν περνάει από το μυαλό τους η δόξα και η υστεροφημία. Είναι οι άγνωστοι στρατιώτες , άνθρωποι απλοί που έδωσαν τη ζωή τους έτσι γιατί έπρεπε, για τα ιερά και τα όσια της φυλής μας, από τη μια με όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες( αυτό τους κάνει περισσότερο ήρωες) και από την άλλη με τη δύναμη της αυτοθυσίας που τελικά υπερνικά το φόβο.
Όλους αυτούς εμείς τελικά τους κάνουμε ήρωες εκ των υστέρων ,απλά γιατί έκαναν ό τι έπρεπε να κάνουν. Ήρωες αφανείς είναι οι πολίτες που εργάζονται ανιδιτελώς για το καλό του τόπου. Ο ταπεινός κληρικός που δίνει το καλό παράδειγμα στο ποίμνιό του έστι αθόρυβα χωρίς ίχνος επίδειξης. Ο εκπαιδευτικός που ακούραστα και αδιαμαρτύρητα αναλώνει τη ζωή του για το καλό των μαθητών του χωρίς φαρισαϊσμούς και την παραμικρή έπαρση. Τους επαίνους ούτως ή άλλους θα τους δρέψει αργά ή γρήγορα και θα είναι η καλύτερη αμοιβή του ( γιατί η οικονομική του αμοιβή .............). Ήρωας είναι ο σωστός οικογενειάρχης που μάχεται νυχθημερόν , για να σπουδάσει τα παιδιά του θυσιάζοντας μικροχαρές και μικροαπολαύσεις για τον εαυτό του. Ή μήπως δεν είναι ήρωας ο επιστήμονας που περνάει τη ζωή του στο εργαστήριο μοχθώντας αδιάκοπα , παραμελώντας συχνά τον εαυτό του, για μια ανακάλυψη που θα απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο;
Αντίποδας του πραγματικού ήρωα που περιγράψαμε παραπάνω είναι οι «ήρωες» που δρουν μόνο και μόνο για να φανούν , για το « θεαθήναι». Είναι αυτοί που τεχνηέντως απεκδύονται τις ευθύνες τους. Που βάζουν εττικέτα στους εαυτούς τους , που λογοκοπούν άσκοπα γύρω από το άτομό τους και το όνομά τους χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης μέσα στην απέραντη ανυπαρξία τους ,όπως πολύ πετυχημένα εκφράστηκε γι’ αυτούς ο Ν. Δήμου. Πομφόλυγες που σε λίγο θα σκάσουν και θα χαθούν. Που ζουν σε μια αδιάκοπη συμπλεγματική έπαρση χωρίς κανένα ίχνος αξιοπρέπειας από πλευράς τους και χωρίς καμιά εκτίμηση από πλευράς των άλλων. Εξάλλου ένας οιηματίας μόνο αποστροφή και οίκτο προξενεί στους άλλους και το χειρότερο πολύ συχνά και τη γελοιοποίηση και την απόρριψη. Και το ακόμη χειρότερο είναι ότι συνήθως αυτά «τα αδειανά πουκάμισα» επιδιώκουν την εξουσία και τα διάφορα αξιώματα. Να θυμίσω εδώ έναν στίχο από το καταπληκτικό ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη , γιατρού και διαπρεπούς ποιητή, με τίτλο: ‘ Επιτύμβιον’. : « Α! ρε Λαυρέντη , εγώ που μόνο ήξερα τί κάθαρμα ήσουν, τί κάπλικος παράς!».
Τσεκουράκης Μιχάλης (Φιλόλογος)
