Το ταλέντο είναι σαν το σκοπευτή που χτυπάει ένα στόχο, τον οποίο οι άλλοι δεν μπορούν να πετύχουν. Η μεγαλοφυΐα είναι σαν το σκοπευτή που χτυπάει ένα στόχο, τον οποίο οι άλλοι δεν μπορούν καν να δουν. (Άρθουρ Σοπενάουερ)

Με τη φιλοσοφία είτε θα αυξήσεις τις γνώσεις σου, είτε θα συνειδητοποιήσεις την άγνοιά σου. Ότι από τα δύο και αν σου συμβεί είναι καλό. (David Hume.)




Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

Φωτογραφικό αφιέρωμα στην Καβάλα.(Kavala photos)



Thunderstorm/Καταιγίδα.





Kefalari river/ Υποβρύχια φωτογραφία στο Κεφαλάρι.


Νοτιάς στην Καλαμίτσα.



full moon kavala. Πανσέληνος πάνω από το Κάστρο.


















airshow kavala



keramoti sunset./ Ηλιοβασίλεμα στην Κεραμωτή.






sunset kavala



old town kavala










Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015

Η κρίση φέρνει αποξένωση. Του Τσεκουράκη Πολυχρόνη.



Μέρες τώρα οι δέκτες των τηλεοράσεων προσφέρουν ακούραστα πανικό και δυστυχία απλόχερα στον αποκαμωμένο και ψυχικά εξοντωμένο έλληνα τηλεθεατή. Εκλογές, δημοψηφίσματα και πάλι εκλογές. Ατέρμονες διαπραγματεύσεις, απειλές, εκβιασμοί, προπαγάνδα,  ουρές στα ΑΤΜ, capital control…ο απόλυτος πανικός. Η Ευρώπη της αλληλεγγύης των λαών έχει πια πεθάνει και τη θέση της έχει πάρει ένα θλιβερό κατασκεύασμα που αποσκοπεί στη διεύρυνση των οικονομικών αντιθέσεων και στην οικονομική εξόντωση των ασθενέστερων οικονομικά ομάδων. Βέβαια αναντίρρητα φταίμε και εμείς για τη μέχρι τώρα κατάσταση των κοινωνιών μας, καθώς δεν φέραμε σθεναρή αντίσταση στη μάστιγα του άκρατου υλικού ευδαιμονισμού και της αποθέωσης του χρήματος.

Έτσι λοιπόν αφήσαμε τον εαυτό μας απροστάτευτο απέναντι στα αρπακτικά που κερδοσκόπησαν πάνω στις αχαλίνωτες επιθυμίες μας που οι ίδιοι τεχνηέντως καλλιέργησαν. Γεμίσαμε τα σπίτια μας με ρούχα που ποτέ δε φορέσαμε και με αντικείμενα που ποτέ δε χρησιμοποιήσαμε. Αγοράσαμε τόσο πολύ φαγητό που στο τέλος το πετάξαμε. Πήραμε διακοποδάνειο και το πληρώσαμε τριπλάσιο.  Θυσιάσαμε τον ελεύθερο χρόνο μας, την ελευθερία και την ανεμελιά που τον συνοδεύει μόνο και μόνο για να αποκτήσουμε όλα όσα μας έδειχνε η τηλεόραση. Συγκλονιστήκαμε με τις ουρές στα ΑΤΜ, αλλά για άλλη μια φορά ο άστεγος που κοιμόταν παραδίπλα πέρασε απαρατήρητος. Αφεθήκαμε στην αγκαλιά των μέσων ενημέρωσης τα οποία μας οδήγησαν με αργά και σταθερά βήματα στη φυλακή του «έχειν» και του καταναλωτισμού. Μας τρόμαξε το κλείσιμο των τραπεζών και όχι το κλείσιμο των σχολείων. Σταθήκαμε αδιάφοροι απέναντι στις ατελείωτες ουρές των ανέργων με το σκεπτικό ότι εμείς θα τη γλιτώσουμε. Σηκώσαμε όλα τα χρήματά μας από την τράπεζα και τα κρύψαμε στα πατάρια και τα στρώματα.

Μέσα λοιπόν στην πλάνη της κοινωνίας της αφθονίας και της κατανάλωσης και στην πλαστή ευτυχία που μας πρότειναν ως βασικό τρόπο ζωής χάσαμε το συνάνθρωπό μας και μέσα από αυτόν και τον ίδιο τον εαυτό μας. Χάσαμε τον αδερφό μας για οικονομικές και κληρονομικές διαφορές. Χάσαμε τους φίλους μας γιατί δήθεν ζήλευαν την ευμάρειά μας. Πάνω απ’ όλα όμως χάσαμε την ανθρωπιά μας, γιατί δεν είχαμε χρόνο για το συνάνθρωπο, άλλωστε ο χρόνος είναι χρήμα. Έτσι η αποθέωση της ύλης δολοφόνησε το Εμείς και μας έμεινε μόνο το Εγώ. Ένα εγώ με ατελείωτες επιθυμίες, γιγαντωμένο και αλαζονικό που θεωρούσε τον άλλον ως εχθρό και ως κίνδυνο για την ευτυχία μας. Έτσι οδηγηθήκαμε στη μοναξιά και την κατάθλιψη και όλες τις ψυχοσωματικές ασθένειες που ροκανίζουν την ευτυχία μας και υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής μας.

Βέβαια η συνταγή της άγριας λιτότητας που μας προτείνουν οι «εταίροι» μας ως μονόδρομο για την επίλυση του Ελληνικού προβλήματος κάθε άλλο παρά μειώνει την ακατάσχετη μανία του ανθρώπου για το χρήμα. Απεναντίας αποτελεί καταστρατήγηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και υπονόμευση των σχέσεων των ανθρώπων. Έτσι λοιπόν αντί η κρίση να μας φέρει πιο κοντά μας αποξένωσε τελείως. Οχυρωθήκαμε πίσω από ένα ψευδώνυμο στον υπολογιστή μας και κάναμε εκατοντάδες αδιάφορους φίλους με τους οποίους δεν επικοινωνούμε ουσιαστικά. Φτιάξαμε ένα ψεύτικο προσωπείο και επιδιδόμαστε σε έναν αδυσώπητο αγώνα υποκρισίας με σκοπό τον άκρατο εντυπωσιασμό. Αρματωθήκαμε στα σπίτια μας με συστήματα ασφαλείας και τους κρατήσαμε όλους μακριά. Χάσαμε τις αυλές που κάθε βράδυ καλοκαιριού γέμιζαν με κόσμο και στη θέση τους βάλαμε ψυχιάτρους και ψυχοφάρμακα. Μαζευόμαστε παρέες και το μόνο που φωτίζει τα πρόσωπά μας είναι το φως από την οθόνη του κινητού μας, καθώς σερφάρουμε στο διαδίκτυο ο καθένας μόνος του. Ζούμε αδιάφορα για όλους και για όλα και έτσι οδηγηθήκαμε σε μια μορφή κοινωνικού «αυτισμού», καθώς το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι ο εαυτός μας.

Για το λόγο αυτό θα πρέπει να προβούμε άμεσα σε μια επανιεράρχηση αξιών τοποθετώντας την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη στην κορωνίδα της βιο-αξιοθεωρίας μας. Πρέπει πάση θυσία να ξαναβρούμε το συνάνθρωπο και μέσα από αυτόν να ξαναγνωρίσουμε τον εαυτό μας. Ας περάσουμε λοιπόν δυναμικά από το εγώ στο εμείς. Άλλωστε η αλληλεγγύη στο συνάνθρωπο και η ομοψυχία είναι τα μόνα όπλα που διαθέτουμε απέναντι σε όλους αυτούς που επιβουλεύονται την ευτυχία μας και επιθυμούν διακαώς να εκμηδενίσουν την ύπαρξή μας.