Ο μαγικος βυθός των παραλιων της Καβάλας

Φωτοφραφιες Τσεκουρακης Χρόνης. 

Άνθρωπος και Θάλασσα.

Φωτογραφίες : Τσεκουράκης Πολυχρόνης.

Homo homini lupus. του Τσεκουράκη Πολυχρόνη

Αναμφισβήτητα ζούμε σε μια εποχή όπου η επιστήμη και η τεχνολογία κάνουν θαύματα,  τα ανθρώπινα διακαιώματα έχουν πλέον κατοχυρωθεί και ο άνθρωπος αποτελεί πλέον αυταξία. Κανονικά η παραπάνω λατινική φράση που ταυτίζει τον άνθρωπο με λύκο θα έπρεπε να μην έχει θέση στις ευνομούμενες κοινωνίες μας. Πού άραγε κάναμε το λάθος ως ανθρωπότητα και η εν λόγω ταύτιση αδικεί κατάφωρα το λύκο;

Καθημερινά η ανθρωπότητα βιώνει έντονα στις μέρες μας την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας με θύματα χιλιάδες ανύποπτους ανθρώπους. Επιθέσεις τυφλής βίας σε σχολεία, σε  Πανεπιστήμια και σε συναυλιακούς  χώρους αφήνουν πίσω τους νεκρούς, τραυματίες, τρόμο και ανείπωτη δυστυχία.  Ακόμα σε διάφορες χώρες παιδιά πωλούνται ως σκλάβοι και εργάζονται σε βαριές δουλειές με ολέθριες συνέπειες για την υγεία τους. Δεν πρέπει βέβαια να αγνοούμε τη βάρβαρη μεταχείριση των γυναικών σε πολλά κράτη, στα οποία οι γυναίκες δεν έχουν κανένα δικαίωμα,  χρησιμοποιούνται ως αντικείμενα και κακοποιούνται συστηματικά.  Συνάμα σύμφωνα με έρευνες ένας στους εφτά ανθρώπους στον πλανήτη ζουν με ένα δολάριο την ημέρα και πεθαίνουν καθημερινά από ασθένειες που στο σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο έχουν πια εξαφανισθεί. Έτσι παρατηρούνται κραυγαλέες οικονομικές αντιθέσεις μεταξύ των μολυσμένων από την ευμάρεια εκατομυριούχων του πολιτισμένου κόσμου και των ανθρώπων που καθημερινά πεθαίνουν από την πείνα. Και όλα αυτά έρχεται να τα συμπληρώσει ο πόλεμος που για άλλη μια φορά κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια της ανθρωπότητας.

Τί φταίει άραγε και οι διακηρύξεις του Ευρωπαϊκού διαφωτισμού δεν εφαρμόστηκαν ποτέ στην πράξη και έμειναν γράμμα κενό; Ως βασικό αίτιο για την τραγική κατάσταση που παρουσιάζει ο κόσμος μας είναι η ακόρεστη μανία του ανθρώπου για γρήγορο πλουτισμό. Υπάρχουν άνθρωποι που κινούν τα νήματα της παγκόμιας οικονομίας, οι οποίοι κερδοκοπούν πάνω στη δυστυχία εκατομυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο. Άνθρωποι επιφανείς, τυλιγμένοι με τον μανδύα του καθωσπρεπισμού, ελέγχουν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, για να  ετεροκατευθύνουν  τις μάζες και να καλλιεργούν το φανατισμό, το ρατσισμό και το εθνικιστικό μίσος, με σκοπό πάντα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως ο πόλεμος εξυπηρετεί πάντα τους ισχυρούς.

Γιατί όμως οι λαοί δεν αντιστέκονται απέναντι σε αυτήν την παράνοια που ετοιμάζεται να βάψει με αίμα για άλλη μια φορά τον πλανήτη; Άλλωστε γνωρίζουμε πως, αν οι λαοί αφυπνισθούν, οι τύραννοι αποδεικνύονται γίγαντες με πήλινα πόδια. Γιατί, αντί να είμαστε αυτόνομες οντότητες, προτιμήσαμε να μετατραπούμε σε ετεροκατεθυνόμενα όντα, άθυρμα στα χέρια των ισχυρών. Γιατί παραγκωνίσαμε το πνεύμα και τους πνευματικούς ανθρώπους και αλλοτριωθήκαμε από την επίπλαστη ευμάρεια που μας πρότειναν τα μέσα ενημέρωσης. Γιατί αντί να ενστερνιστούμε τις αρχές του ανθρωπισμού, αφήσαμε το πνεύμα μας απροστάτευτο απέναντι στις θεωρίες μίσους και στο θρησκευτικό φονταμενταλισμό. Γιατί αφήσαμε το κτήνος που κρύβουμε μέσα μας να γιγαντωθεί και να μας αφήσει πνευματικά υπολελειμένους και συναισθηματικά ανάπηρους. Γιατί αγνοήσαμε τις πράξεις βίας όσο ήταν μακριά μας και αφυπνισθήκαμε μόνο όταν η τρομοκρατία έφτασε στη γειτονιά μας. Γιατί ακόμα σκεφτόμαστε εγωκεντρικά και βλέπουμε τα γεγονότα μέσα από τη δική μας περιορισμένη οπτική γωνία. Γιατί ακόμα διαχωρίζουμε τους ανθρώπους ανάλογα με το θρήσκευμα, το χρώμα, και την εθνικότητα. Γιατί αντί να διδαχθούμε από τις αιματοχυσίες, τις γενοκτονίες και τον πυρηνικό όλεθρο των δύο προηγούμενων παγκοσμίων πολέμων, εμείς μάθαμε να μισούμε τους αλλοεθνείς και όχι την ίδια τη βία. Έτσι λοιπόν αφήσαμε τους εαυτούς μας απροστάτευτους απέναντι στο μίσος, βυθιστήκαμε στην αμάθεια και για άλλη μια φορά γοητευθήκαμε από το ρατσιστικό παραλήρημα  των δημαγωγών, με αποτέλεσμα να φέρουμε την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής.

Για όλους αυτούς τους λόγους οι άνθρωποι του πνεύματος πρέπει να σταματήσουν να τηρούν σιγήν ιχθύος και να προβάλουν σθεναρά αντίσταση απέναντι στη λαίλαπα του μίσους και της προπαγάνδας, άλλωστε όπως έλεγε και ο Πλάτωνας η άγνοια είναι η ρίζα και ο μίσχος όλου του κακού. Η γνώση λοιπόν είναι το μοναδικό όπλο στα χέρια των απλών ανθρώπων προκειμένου να μην ευοδωθούν τα νοσηρά σχέδια αυτών που θέλουν για άλλη μια φορά να θυσιάσουν ανθρώπινες ζωές στο βωμό του συμφέροντος. Πρέπει λοιπόν να διδαχθούμε από την Ιστορία ότι ο πόλεμος και οι φρικαλαιότητες που τον ακολουθούν ποτέ δεν ωφέλησε κανέναν λαό. Επίσης η φιλοσοφία  που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ορθολογική αντιμετώπιση των πραγμάτων, πρέπει να βοηθήσει τον πλανημένο σύγχρονο άνθρωπο να διευρύνει την κοσμοαντίληψή του και να δει την πραγματικότητα από μια διαφορετική οπτική γωνία. Ας μην ξεχνάμε ότι το μοναδικό εμβόλιο απέναντι στην πνευματική ασθένεια του εθνικισμού και του ρατσισμού είναι η ανθρωπιστική παιδεία. Μόνο έτσι θα χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του, γιατί ως γνωστόν η βία φέρνει βία και μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ένα φαύλο κύκλο φρίκης και δυστυχίας.

Έτσι λοιπόν αντί για το σύνθημα «Είμαστε όλοι Γάλλοι» ας χρησιμοποιήσουμε το ευρύτερο «Είμαστε όλοι άνθρωποι». Ας γίνει η παιδεία και ο ανθρωπισμός τροχοπέδη απένατι στο μίσος και τον εγωισμό του σύγχρονου ανθρώπου. Ας βγούμε από τον εφησυχασμό και την αδράνεια, γιατί οι αδρανείς άνθρωποι είναι το καλύτερο υλικό πάνω στο οποίο χτίζονται οι δικτατορίες. Επειδή όμως ο κόσμος δεν αλλάζει με ευχές, ας μεταλαμπαδεύσουμε τα διδάγματα του ελληνικού πνεύματος, αλλά και της Γαλλικής επανάστασης προκειμένου να πετύχουμε την ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων αλλά και να προστατευθούν εμπράκτως τα δικαιώματα όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων. Άλλωστε ο πόλεμος και η βία δεν είναι φυσική καταστροφή, απενατίας προκαλείται από τον άνθρωπο και ότι προκαλείται από τον άνθρωπο είναι καταδικασμένο και να αλλάζει από αυτόν. 

Φωτογραφικό αφιέρωμα στην Καβάλα.(Kavala photos)

Thunderstorm/Καταιγίδα.

Kefalari river/ Υποβρύχια φωτογραφία στο Κεφαλάρι.

Νοτιάς στην Καλαμίτσα.

full moon kavala. Πανσέληνος πάνω από το Κάστρο.

airshow kavala

keramoti sunset./ Ηλιοβασίλεμα στην Κεραμωτή.

sunset kavala

old town kavala

Η κρίση φέρνει αποξένωση. Του Τσεκουράκη Πολυχρόνη.

Μέρες τώρα οι δέκτες των τηλεοράσεων προσφέρουν ακούραστα πανικό και δυστυχία απλόχερα στον αποκαμωμένο και ψυχικά εξοντωμένο έλληνα τηλεθεατή. Εκλογές, δημοψηφίσματα και πάλι εκλογές. Ατέρμονες διαπραγματεύσεις, απειλές, εκβιασμοί, προπαγάνδα,  ουρές στα ΑΤΜ, capital control…ο απόλυτος πανικός. Η Ευρώπη της αλληλεγγύης των λαών έχει πια πεθάνει και τη θέση της έχει πάρει ένα θλιβερό κατασκεύασμα που αποσκοπεί στη διεύρυνση των οικονομικών αντιθέσεων και στην οικονομική εξόντωση των ασθενέστερων οικονομικά ομάδων. Βέβαια αναντίρρητα φταίμε και εμείς για τη μέχρι τώρα κατάσταση των κοινωνιών μας, καθώς δεν φέραμε σθεναρή αντίσταση στη μάστιγα του άκρατου υλικού ευδαιμονισμού και της αποθέωσης του χρήματος.

Έτσι λοιπόν αφήσαμε τον εαυτό μας απροστάτευτο απέναντι στα αρπακτικά που κερδοσκόπησαν πάνω στις αχαλίνωτες επιθυμίες μας που οι ίδιοι τεχνηέντως καλλιέργησαν. Γεμίσαμε τα σπίτια μας με ρούχα που ποτέ δε φορέσαμε και με αντικείμενα που ποτέ δε χρησιμοποιήσαμε. Αγοράσαμε τόσο πολύ φαγητό που στο τέλος το πετάξαμε. Πήραμε διακοποδάνειο και το πληρώσαμε τριπλάσιο.  Θυσιάσαμε τον ελεύθερο χρόνο μας, την ελευθερία και την ανεμελιά που τον συνοδεύει μόνο και μόνο για να αποκτήσουμε όλα όσα μας έδειχνε η τηλεόραση. Συγκλονιστήκαμε με τις ουρές στα ΑΤΜ, αλλά για άλλη μια φορά ο άστεγος που κοιμόταν παραδίπλα πέρασε απαρατήρητος. Αφεθήκαμε στην αγκαλιά των μέσων ενημέρωσης τα οποία μας οδήγησαν με αργά και σταθερά βήματα στη φυλακή του «έχειν» και του καταναλωτισμού. Μας τρόμαξε το κλείσιμο των τραπεζών και όχι το κλείσιμο των σχολείων. Σταθήκαμε αδιάφοροι απέναντι στις ατελείωτες ουρές των ανέργων με το σκεπτικό ότι εμείς θα τη γλιτώσουμε. Σηκώσαμε όλα τα χρήματά μας από την τράπεζα και τα κρύψαμε στα πατάρια και τα στρώματα.

Μέσα λοιπόν στην πλάνη της κοινωνίας της αφθονίας και της κατανάλωσης και στην πλαστή ευτυχία που μας πρότειναν ως βασικό τρόπο ζωής χάσαμε το συνάνθρωπό μας και μέσα από αυτόν και τον ίδιο τον εαυτό μας. Χάσαμε τον αδερφό μας για οικονομικές και κληρονομικές διαφορές. Χάσαμε τους φίλους μας γιατί δήθεν ζήλευαν την ευμάρειά μας. Πάνω απ’ όλα όμως χάσαμε την ανθρωπιά μας, γιατί δεν είχαμε χρόνο για το συνάνθρωπο, άλλωστε ο χρόνος είναι χρήμα. Έτσι η αποθέωση της ύλης δολοφόνησε το Εμείς και μας έμεινε μόνο το Εγώ. Ένα εγώ με ατελείωτες επιθυμίες, γιγαντωμένο και αλαζονικό που θεωρούσε τον άλλον ως εχθρό και ως κίνδυνο για την ευτυχία μας. Έτσι οδηγηθήκαμε στη μοναξιά και την κατάθλιψη και όλες τις ψυχοσωματικές ασθένειες που ροκανίζουν την ευτυχία μας και υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής μας.

Βέβαια η συνταγή της άγριας λιτότητας που μας προτείνουν οι «εταίροι» μας ως μονόδρομο για την επίλυση του Ελληνικού προβλήματος κάθε άλλο παρά μειώνει την ακατάσχετη μανία του ανθρώπου για το χρήμα. Απεναντίας αποτελεί καταστρατήγηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και υπονόμευση των σχέσεων των ανθρώπων. Έτσι λοιπόν αντί η κρίση να μας φέρει πιο κοντά μας αποξένωσε τελείως. Οχυρωθήκαμε πίσω από ένα ψευδώνυμο στον υπολογιστή μας και κάναμε εκατοντάδες αδιάφορους φίλους με τους οποίους δεν επικοινωνούμε ουσιαστικά. Φτιάξαμε ένα ψεύτικο προσωπείο και επιδιδόμαστε σε έναν αδυσώπητο αγώνα υποκρισίας με σκοπό τον άκρατο εντυπωσιασμό. Αρματωθήκαμε στα σπίτια μας με συστήματα ασφαλείας και τους κρατήσαμε όλους μακριά. Χάσαμε τις αυλές που κάθε βράδυ καλοκαιριού γέμιζαν με κόσμο και στη θέση τους βάλαμε ψυχιάτρους και ψυχοφάρμακα. Μαζευόμαστε παρέες και το μόνο που φωτίζει τα πρόσωπά μας είναι το φως από την οθόνη του κινητού μας, καθώς σερφάρουμε στο διαδίκτυο ο καθένας μόνος του. Ζούμε αδιάφορα για όλους και για όλα και έτσι οδηγηθήκαμε σε μια μορφή κοινωνικού «αυτισμού», καθώς το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι ο εαυτός μας.

Για το λόγο αυτό θα πρέπει να προβούμε άμεσα σε μια επανιεράρχηση αξιών τοποθετώντας την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη στην κορωνίδα της βιο-αξιοθεωρίας μας. Πρέπει πάση θυσία να ξαναβρούμε το συνάνθρωπο και μέσα από αυτόν να ξαναγνωρίσουμε τον εαυτό μας. Ας περάσουμε λοιπόν δυναμικά από το εγώ στο εμείς. Άλλωστε η αλληλεγγύη στο συνάνθρωπο και η ομοψυχία είναι τα μόνα όπλα που διαθέτουμε απέναντι σε όλους αυτούς που επιβουλεύονται την ευτυχία μας και επιθυμούν διακαώς να εκμηδενίσουν την ύπαρξή μας.

Πανελλήνιες 2013 Επάλ Νεοελληνική γλώσσα. (Θέματα και απαντήσεις)

 Πανελλήνιες 2013 Επάλ Νεοελληνική γλώσσα. (Θέματα και απαντήσεις)

 ΚΕΙΜΕΝΟ

Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Η σημερινή οικονομική κοινωνική ζωή είναι ως ένα μεγάλο σημείο πλημμυρισμένη και κυριευμένη από τη διαφήμιση.

Όπου κι αν γυρίσει κανένας σήμερα το βλέμμα του, έστω και για μια στιγμή, δεν μπορεί παρά να πέσει το μάτι του επάνω στη διαφήμιση, κι όπου δεν τη βλέπει ακόμη, την ακούει.[…] Εφημερίδες, περιοδικά εικονογραφημένα και μη, δρόμοι, σιδηροδρομικοί σταθμοί, γραφεία ταξιδίων, μετώπες σπιτιών, μανδρότοιχων είναι πλημμυρισμένα από διαφήμιση, από χαρτιά, εικόνες, κείμενα, χρώματα κλπ., πράγματα διαφήμισης. Είναι ένα φαινόμενο του βιομηχανικού πνεύματος και της προόδου του τεχνικού πολιτισμού, που έχει διαποτίσει το συνειδητό, όσο και το υποσυνείδητο του ψυχικού κόσμου μας.[…]

Ωστόσο, κανένας προωθητής της διαφήμισης, δεν μπορεί ν’ αρνηθεί τους κοινωνικούς κινδύνους που κλείνει μέσα της η διαφήμιση, όταν αυτή διαβαίνει ορισμένα όρια. Σοβαροί ερευνητές του προβλήματος της διαφήμισης παρατηρούν ότι εκείνη η διαφήμιση αξίζει, που διαφημίζει μόνο το καλό εμπόρευμα, το καλό προϊόν, εκείνη που δε διαφημίζει περισσότερο απ’ ό,τι προσφέρει.

Πέρα όμως απ’ αυτές τις παρατηρήσεις, υπάρχουν και οι κακές μέθοδοι και οι κακοί σκοποί της διαφήμισης, οι οποίοι πάλι βάζουν σε συλλογή τους αντικειμενικούς ερευνητές αυτού του φαινομένου. Παρατηρούν, π.χ., πώς επιτίθεται, πώς ορμά η διαφήμιση προς το κοινό συνειδητά και ραφιναρισμένα¹, για να προκαλέσει με την υποβολή τεχνητές ανάγκες, δηλαδή να παραπλανήσει το κοινό να αγοράσει εμπορεύματα, τα οποία δεν έχει καθόλου ανάγκη και τα οποία ακόμη μπορούν να αποβούν και προς βλάβη του. Με την υποβολή σπρώχνει τον άνθρωπο προς τη χωρίς μέτρο χρήση των απολαυστικών αγαθών, μια ώθηση που κλείνει αρκετούς κοινωνικούς κινδύνους.

Κι όχι μόνο αυτό, παρά με την υπερβολή και την υποβολή της η διαφήμιση προσπαθεί να ξυπνήσει τη βουλιμία² προς τα υλικά αγαθά, πέρα από την πρέπουσα και δικαιολογημένη κάλυψη των αναγκών των ανθρώπων, έτσι που να αδυνατίζει την αγοραστική δύναμη για άλλα αναγκαία και λογικά πράγματα. Έτσι η διαφήμιση, όπου λείπει η κοινωνική ευθύνη από τους παράγοντές της, εκεί σκορπά μέσα στην κοινωνία ένα μεγάλο κακό.

Η διαφήμιση αποπλανά και διαφθείρει, γιατί ο σημερινός άνθρωπος της μαζικής κοινωνίας είναι πολύ ευεπίφορος³ στη μαζική υποβολή. Αυτή η αιχμαλωσία την οποία υφίσταται ο άνθρωπος από την υποβολή και από τα άλλα μέσα της διαφήμισης, τον φτάνει στο σημείο ν’ ακολουθεί με κλειστά τα μάτια. Τον φτάνει στο σημείο ν’ ακολουθεί γραμμή χωρίς σκέψη, χωρίς έρευνα και εξέταση.

Η διαφήμιση μπορεί βέβαια, χωρίς αμφιβολία, να αποβεί κοινωνικά ωφέλιμη. Να συμβάλει πολύ στην πρόοδο και στο δυνάμωμα της ελεύθερης οικονομίας, όταν εκτελεί την αποστολή της κατά θετικό τρόπο, όταν αντικρίζεται και ενεργεί σαν διαφώτιση του κοινού, σαν προσανατολισμός σε ό,τι είναι συμφέρον στον αγοραστή, όταν αυτή κρατιέται μέσα στα όρια, μέσα στο πρέπον, όταν αφήσει τις χοντροκομμένες μεθόδους του ψεύδους και της απάτης ή της φαινομενικής αλήθειας.

1.ραφιναρισμένα: έντεχνα, επιδέξια

2.βουλιμία: λαιμαργία, έντονη επιθυμία

3.ευεπίφορος: επιρρεπής, αυτός που παρασύρεται εύκολα

Ιω. Ν. Ξηροτύρης, 1965, «Επίκαιρα Κοινωνικά Προβλήματα»

Θέματα

Α.1 Να γράψετε την περίληψη του κειμένου, που σας δόθηκε, χωρίς δικά σας σχόλια (90-110 λέξεις).

Μονάδες 25

Β1. «Η διαφήμιση μπορεί βέβαια, χωρίς αμφιβολία, να αποβεί κοινωνικά ωφέλιμη». Σε μία παράγραφο 80-100 λέξεων να σχολιάσετε την παραπάνω άποψη του συγγραφέα.

Απ. Η διαφήμιση μπορεί βέβαια, χωρίς αμφιβολία, να αποβεί κοινωνικά ωφέλιμη. Αυτό ισχύει καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η διαφήμιση είναι το κατεξοχήν μέσο το οποίο μπορεί να δώσει ώθηση στην αγορά και να συμβάλει τα μέγιστα στην οικονομική τόνωση και την ανάπτυξη του εμπορίου. Συνάμα με τη βοήθειά της οι καταναλωτές μπορούν να ενημερωθούν έγκυρα και έγκαιρα για τα προϊόντα που κυκλοφορούν και με βάση αυτές τις πληροφορίες να κάνουν χρήσιμες αγορές. Ακόμα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη της διαφήμισης για να διαδώσουμε κοινωνικά μηνύματα και έτσι να συμβάλουμε στην καταπολέμηση φαινομένων κοινωνικής παθογένειας που ταλανίζουν ανελέητα τη χώρα μας. Βέβαια για να επιτευχθούν τα παραπάνω η σωστή χρησιμοποίησή της κρίνεται επιτακτική ανάγκη. 

Μονάδες 15

Β2. Ο συγγραφέας στη δεύτερη παράγραφο του κειμένου «Όπου κι αν γυρίσει … κόσμου μας» χρησιμοποιεί ως τρόπο πειθούς την επίκληση στη λογική. Να εντοπίσετε τα μέσα πειθούς στην παράγραφο αυτή.

Απάντηση: Τα μέσα πειθούς είναι τα τεκμήρια και το είδος των τεκμηρίων παραδείγματα.

Μονάδες 5

Β3.α. Να γράψετε από ένα συνώνυμο για καθεμία από τις παρακάτω λέξεις, χωρίς να αλλάζει το νόημα του κειμένου: διαβαίνει, συλλογή, Παρατηρούν, τεχνητές, πρόοδο. (Μον. 5)

Απαντήσεις
α. υπερβαίνει ξεπερνά β. σκέψη γ. Διακρίνουν αντιλαμβάνονται δ. επίπλαστες φτιαχτές ε. ανάπτυξη εξέλιξη.

β. Να γράψετε από ένα αντώνυμο για καθεμία από τις παρακάτω λέξεις: αρνηθεί, δικαιολογημένη, λογικά, ωφέλιμη, διαφώτιση. (Μον. 5)
α. αποδεχθεί β. αδικαιολόγητη γ. παράλογα δ. βλαπτική ε. παραπλάνηση συσκότιση. 

Μονάδες 10

Β4. Να εντοπίσετε τα δομικά στοιχεία της τελευταίας παραγράφου του κειμένου: «Η διαφήμιση μπορεί … φαινομενικής αλήθειας».
Θ.Π. " Η διαφήμιση μπορεί...ωφέλιμη"
Λεπτομέρειες "Να συμβάλει...φαινομενικής αλήθειας"
Κατακλείδα δεν υπάρχει.

Μονάδες 5

Γ1. Σε ένα άρθρο (500-600 λέξεις), που θα δημοσιευτεί στην εφημερίδα του σχολείου σας, να αναφερθείτε:

α) στις αρνητικές πλευρές της διαφήμισης και

β) στους παράγοντες που βοηθούν στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης των νέων απέναντι στα αρνητικά μηνύματα της διαφήμισης. 

Επιμέλεια απαντήσεων Τσεκουράκης Πολυχρόνης

Norman Parkinson Φωτογραφίες και βιογραφικά στοιχεία.

Ο Norman Parkinson γεννήθηκε το 1913 και ξεκίνησε την καριέρα του σαν φωτογράφος το 1931. Το 1934, σε ηλικία 21 ετών, άνοιξε το στούντιο του στο Λονδίνο μαζί με τον Norman Kibblewhite. Κάνει τα πρώτα του βήματα σαν φωτογράφος πορτρετίστας των μεγαλοαστικών κύκλων του Λονδίνου. Έτσι το 1935 έκανε την πρώτη του έκθεση με πορτρέτα νεαρών δεσποινίδων της καλής κοινωνίας αλλά και διασημοτήτων της εποχής όπως η Vivien Leigh και η Noel Coward αλλά με έναν δικό του πολύ ιδιαίτερο τρόπο.

Από τους αριστοκρατικούς κύκλους πέρασε στην υψηλή ραπτική και το έκανε φωτογραφίζοντας για την αγγλική έκδοση του Harper’s Bazaar. Στη Νέα Υόρκη άρχισε τη συνεργασία του με το Vogue. Συνέχισε να κάνει πορτρέτα, φωτογραφίζοντας παράλληλα και τις διάφορες collection μόδας, κυρίως στο Παρίσι.  

Επηρεάζεται εκείνη την εποχή πολύ από τον ούγγρο Martin Munkacsi που έκανε τις φωτογραφίες μόδας έξω από το στούντιο, δίνοντας κίνηση στα μοντέλα του. Ο Parkinson, συμβάλλει κι αυτός στην απελευθέρωση της φωτογραφίας μόδας ξεφεύγοντας από την στατικότητα  του στούντιο και επηρεάζει με την σειρά του σημαντικά τους σύγχρονους φωτογράφους.  Προτιμά να φωτογραφίζει έξω και προσπαθεί να εντάξει τα μοντέλα του σε καθημερινές στιγμές δίνοντας την αίσθηση του τυχαίου, είτε στον δρόμο, είτε κάνοντας σπορ δίνοντας την ζωντάνια που στερεί το στούντιο, ενώ η κίνηση που προσδίδει είναι έντονο χαρακτηριστικό στις φωτογραφίες του. To 1938 στις φτογραφίες του μπαίνει και το χρώμα.

Στον Β' παγκόσμιο πόλεμο υπηρετεί σαν φωτογράφος με αναγνωριστικά αεροπλάνα πάνω από την Γαλλία. Η δουλειά του γίνεται πλέον διάσημη για την ζωντάνια, τον αυθορμητισμό και το χιούμορ καθώς και για την δημιουργική χρήση των εξωτερικών χώρων.  Αρχίζοντας από την Ιταλία και τις ΗΠΑ, βγάζει τα μοντέλα του στον δρόμο, που κυκλοφορούν ανάμεσα στους περαστικούς δημιουργώντας happenings και προκαλούν πολλές κωμικές καταστάσεις με τις αντιδράσεις των περαστικών. Για τον Norman Parkinson, η φωτογραφία είναι μια έκφραση της «χαράς και της ζωής» και δεν είναι ποτέ ανιαρή. Πολλές φορές συμμετείχε και ο ίδιος στις φωτογραφίες του διασκεδάζοντας όπως σ' αυτήν που φαίνεται κρεμασμένος ανάποδα.  

Το 1947 παντρεύτηκε με το cover girl Wenda Rogerson την οποία χρησιμοποιεί συχνά σαν μοντέλο. Το 1960 σταμάτησε τη συνεργασία του με το Vogue, άρχισε τη συνεργασία του με το περιοδικό Queen και έκανε μια μεγάλη αναδρομική έκθεση των φωτογραφιών του. Το 1964 απαθανατίζει τους Beatles. Όταν έληξε το συμβόλαιο του με το Queen, ξαναγυρίζει στο Vogue, όπου οι δουλειές του τον φέρνουν στο Περού, την Αιθιοπία, τις Σεϋχέλλες, την Κεϋλάνη και το Μεξικό. Το 1974 γίνεται ο επίσημος φωτογράφος της αγγλικής βασιλικής οικογένειας. Τα πορτρέτα που έκανε, και κάνει, για την αγγλική βασιλική οικογένεια είναι χαρακτηριστικά και διεθνώς γνωστά. Το 1981 κάνει μία ακόμη αναδρομική έκθεση στη National Portrait Gallery του Λονδίνου και το 1984 ο εκδοτικός οίκος Weidenfeld & Nicolson παρουσιάζει στο Λονδίνο το βιβλίο του Life Work.

Ο Norman Parkinson δεν πήρε ποτέ την σφραγίδα του καλλιτέχνη έτσι όπως την γνωρίζουμε ήι την αναζητούμε σε άλλους φωτογράφους, όμως οι φωτογραφίες του κάνουν πολλές φορές την υπέρβαση. Ανδρώθηκε φωτογραφικά στην εποχή της αθοώτητας, που ήταν η εποχή του μεσοπολέμου, πολύ πριν δημιουργηθούν τα τερτίπια του μάρκετινγκ και των εκδοτών (έτσι τουλάχιστον όπως τα γνωρίζουμε σήμερα) φωτογραφίζει αφήνοντας την ψυχή του ελέυθερη και καταφέρνει να βγάζει κομμάτια του εαυτού του μέσα στις φωτογραφίες του. Διασκέδαζε την ζωή φωτογραφίζοντας και όχι μόνο φωτογραφίζοντας, αφού το 1963 όταν μετακόμισε σε νησάκι της Καραϊβικής (Tobago) φτιάχνοντας μια φάρμα με γουρούνια, κατασκεύασε προϊόντα από χοιρινό και έδωσε αυτοσαρκαζόμενος στα προϊόντα του την επωνυμία ''Porkinson's Bangers''. Είναι όμως και ένας ρεαλιστής αφού ο ίδιος έλεγε: ''Ενας φωτογράφος χωρίς περιοδικό πίσω του, είναι ένας γεωργός χωρίς χωράφι''.  Πέθανε στις 15 Φεβρουαρίου του 1990.

Για περισσότερα εδώ

Εχοντας δουλέψει για τα περιοδικά «Vogue» και «Harper's Bazzar», αλλά και για την βρετανική «Royal Air Force» κατά τη διάρκεια του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Πάρκινσον ήταν ο διασημότερος φωτογράφος μόδας από τη δεκαετία του '40 μέχρι και τη δεκαετία του '90. Ηταν αυτός που τόλμησε να βγάλει τα μοντέλα από τα κλειστά στούντιο και να τα βάλει να ποζάρουν σε φυσικούς χώρους και εξωτικές τοποθεσίες.

«Ο Νόρμαν Πάρκινσον ήταν όλα αυτά που θα περίμενες από έναν φωτογράφο στο δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα - κομψός, ακριβής, με κάπως αμφιλεγόμενη φήμη και απόλυτα προσανατολισμένος προς την ομορφιά» δήλωσε ο υπεύθυνος της έκθεσης Τζον Λάνγκλεϊ. «Με την τέχνη του έβαζε ένα πλαίσιο ρεαλισμού στα πρόσωπα που φωτογράφιζε».  

Πηγή το Βήμα

Το ενθουσιασμένο ζευγάρι της φωτογραφίας εκφράζει τη ζωντάνια και την ενέργεια της Νέας Υόρκης, η οποία εκείνη την εποχή είχε αρχίσει να γίνεται η Μέκκα των φωτογράφων το 1955.