Για άλλη μια φορά στα δελτία ειδήσεων φέτος το καλοκαίρι το ίδιο έργο σε επανάληψη. Ανελέητοι βομβαρδισμοί πόλεων στο λίβανο, χιλιάδες νεκροί και ακρωτηριασμένοι, ανάμεσα στους οποίους και πολλά παιδιά. Ακόμα είδαμε ανθρώπους να θρηνούν ανάμεσα στα χαλάσματα τους δικούς τους που έχασαν αλλά και τα σπίτια τους που από τη μια στιγμή στην άλλη έγιναν στάχτη από τις βόμβες που έπεφταν βροχή. Επιπλέον είδαμε να σκοτώνονται κυανόκρανοι, αγρότες, αυτοκινητοπομπές έντρομων πολιτών που έτρεχαν να σωθούν και οτιδήποτε άλλο κινούνταν τις μέρες εκείνες. Ακόμα και τις κηδείες των θυμάτων του λιβανέζικου λαού βομβάρδισαν. Τέλος το κερασάκι στην τούρτα αιμοδιψείς δημοσιογράφοι διαφήμιζαν τον πόλεμο, πριν τα βραδινά δελτία, με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Για άλλη μια φορά η δικαιολογία του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία, δικαιολογία που προσβάλλει τη νοημοσύνη κάθε σκεπτόμενου πολίτη. Άλλωστε αυτό γίνεται φανερό από το αποτέλεσμα της νέας αυτής πολεμικής σύρραξης, το οποίο είναι χιλιάδες νεκροί αθώοι πολίτες. Φυσικά σε αυτό το άρθρο στα αθώα θύματα του πολέμου δε συμπεριλαμβάνονται μόνο οι Λιβανέζοι, αλλά οι πολίτες όλων των εθνών που κάποια στιγμή δέχθηκαν τις βόμβες και όχι μόνο των ανθρώπων που καταστρατήγησαν τον ανθρωπισμό και τον ορθολογισμό. Στη λίστα των αθώων θυμάτων πρέπει να προστεθούν και οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους και στα μεγάλα τρομοκρατικά χτυπήματα. Για αυτούς οι παράπλευρες απώλειες μπορεί να είναι νούμερα, για μας είναι ανθρώπινες ψυχές και εκεί έγκειται η διαφορά μας.
Στο σημείο αυτό δεν θα ασχοληθούμε με τους κάθε λογής εξουσιαστές ή θρησκευτικούς φονταμενταλιστές, που ευθύνονται για τα δεινά αυτού του πλανήτη, γιατί αυτοί έχουν πάρει το δρόμο χωρίς επιστροφή. Ένας δρόμος που οδηγεί στο δογματισμό και σε ένα φαύλο κύκλο βίας και θανάτου. Το ζήτημα που αξίζει να μας απασχολήσει είναι η απάθεια ορισμένων ανθρώπων μπροστά στις ανθρώπινες τραγωδίες που συμβαίνουν στις μέρες μας. Με βλέμμα απλανές και μυαλό νωθρό παρακολουθούν τον δέκτη της τηλεόρασης, ο οποίος «στάζει αίμα». Το σκεπτικό μακριά από εμάς και όπου θέλει ας είναι δεν ταιριάζει σε ευαισθητοποιημένους και καλλιεργημένους πολίτες. Η μοναδική τους αντίδραση απέναντι στις φωνές των ανθρωπιστών είναι η φράση «ωχ αδερφέ τι με νοιάζουν εμένα όλα αυτά». Δεν αντιδρούν και δε συγκινούνται με τίποτα. Μοιάζουν να βρίσκονται σε μια κατάσταση ύπνωσης και αναλγησίας. Το μόνο για το οποίο νοιάζονται είναι μήπως κάποιος με παράξενες ιδέες ταράξει τον ύπνο τους. Πότε θα αντιδράσουν και θα αφυπνισθούν; Μόνο όταν το κακό φτάσει στην πόρτα τους ή αφού αυτό συντελεστεί. Θυμίζοντας σε πολλά σημεία το μυθικό Επιμηθέα, ο οποίος μάθαινε από τα παθήματά του. Ενώ οι φωνές των ανθρωπιστών ακούγονται παράξενα στην αχανή έρημο της ανθρώπινης απάθειας.
Από την άλλη έχουμε και αυτούς που είναι υπέρ του πολέμου, πιστεύοντας πως με αυτόν τον τρόπο θα γίνει ο κόσμος μας καλύτερος. Κατά τη γνώμη μου αυτοί οι άνθρωποι συνήθως είναι θύματα προπαγάνδας, δογματικοί, μισαλλόδοξοι και αρκετά αφελείς. Γιατί πως αλλιώς εξηγείται να πιστεύουν ότι ο κόσμος θα βελτιωθεί με ατελείωτους βομβαρδισμούς και χιλιάδες θανάτους. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε πως η βία φέρνει βία, όπως ακριβώς γίνεται και με το φυσικό νόμο δράσης-αντίδρασης. Φυσικά δε λείπουν και οι πολιτικοί όλων των χωρών, οι οποίοι μόλις δουν κάμερα δεν ξεχνούν να μιλήσουν για ελευθερία, ανθρώπινα δικαιώματα και άλλες βαρύγδουπες λέξεις. Κάθε φορά όμως που βλέπω εικόνες φρίκης, αναρωτιέμαι για ποια ανθρώπινα δικαιώματα μιλάνε. Γιατί από τη στιγμή που υπάρχουν στρατόπεδα βασανιστηρίων, ομαδικές εκτελέσεις και πόλεμοι, τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μια έννοια χωρίς αντίκρισμα, κατάλληλη μόνο για τις εκθέσεις ιδεών.
Έτσι λοιπόν σε ένα κόσμο γεμάτο πολέμους, εκμετάλλευση, υποταγή και αδικία. Σε ένα κόσμο που οι αρρώστιες του πνεύματος μεταδίδονται μέσω της προπαγάνδας. Σε ένα κόσμο που την πληρώνουν συνήθως τα μικρά παιδιά και οι αθώοι. Η ουτοπία είναι το καταφύγιο της ανθρώπινης ψυχής. Είναι ένας κόσμος μαγικός. Ένας κόσμος που βασιλεύει η δικαιοσύνη, όπου ο σωστός πάντα δικαιώνεται, ενώ οι κακοί πάντα τιμωρούνται. Ένας κόσμος αγγελικός παραμυθένιος. Σε αυτόν ζουν άνθρωποι αγνοί. Στις ψυχές τους δε φωλιάζει μίσος. Μοναδική αρχή να κάνεις στον άλλον αυτό ακριβώς που θα ήθελες να σου κάνει και αυτός. Μια παραμυθένια κοινωνία αλληλεγγύης. Όσοι τώρα από εσάς νομίζετε πως οι ουτοπικές θεωρίες είναι άχρηστες, μάλλον πρέπει να προσδιορίσουμε το ρόλο της μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία. Θα μπορούσαμε να πούμε πως η ουτοπική θεωρία λειτουργεί ως ο μακρινός στόχος, στον οποίο αποβλέπει μια κοινωνία, έτσι ώστε ακόμα και αν ποτέ δεν καταφέρουμε να τον επιτύχουμε θα έχουμε κάνει βήματα προόδου προς αυτόν. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφέρουμε την σημαντικότατη άποψη του Oscar Wilde, σύμφωνα με την οποία η πρόοδος μια κοινωνίας συνίσταται στην πραγμάτωση των ουτοπιών της. Όσο λοιπόν εσείς τηρείτε ενός λεπτού σιγή, εμένα επιτρέψτε μου να τηρήσω ενός λεπτού κραυγή. Κλείνω το άρθρο με μερικούς στίχους του Μανώλη Αναγνωστάκη από το ποίημά του «Ποιητική»:
Καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ
Ν' ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε.
Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε;
Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.
Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.
Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις
Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου