Λίγο πιο εκεί....

Λίγο πιο ‘κει.

Λαμπιόνια πολύχρωμα λογιώ λογιώ , μελωδίες χριστουγεννιάτικες ,παιδικές χορωδίες που έψαλλαν τα κάλαντα από όλα τα μέρη της Ελλάδας , φατσούλες παιδικές χαρούμενες , χιλιάδες κόσμος όλων των ηλικιών στην πλατεία Αριστοτέλους. Κι όλων τα πρόσωπα γεμάτα προσμονή. Από λεπτό σε λεπτό ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης θα έδινε το σύνθημα για να ανάψουν τα χιλιάδες λαμπάκια στο πανύψηλο χριστουγεννιάτικο δένδρο. Αμέτρητα πολύχρωμα λαμπάκια κι ανάμεσα στα σταθερά κάποια διάσπαρτα που αναβόσβηναν και λαμπύριζαν σε απαστράπτον ανοιχτόχρωμο φως.

15 Δεκεμβρίου 2010. Η καθιερωμένη για την πόλη της Θεσσαλονίκης « γιορτή των Αγγέλων». Συνεργεία τηλεοπτικά απαθανάτιζαν τις στιγμές και οι μικροπωλητές και γυρολόγοι με τις φανταχτερές πραμάτειες τους έδιναν στην εκδήλωση μια ευχάριστη νότα , πρόκληση για τους μπόμπιρες που σαν διάττοντες τρεχοβολούσαν τριγύρω,

Ήρθε επί τέλους η ώρα. Κι ένα άπλετο φως πλημμύρισε το χώρο. Κι ύστερα τα βεγγαλικά που έφταναν στα ύψη , εκπυρσοκροτούσαν κι έπεφταν στη γη σε άπειρους χρωματιστούς συνδυασμούς. Ως εδώ ευχές ατελείωτες για υγεία και ευτυχία και όλα καλά. Μα ένα ψυχρό αεράκι που μας ράπισε ξαφνικά μ’ ανάγκασε να πάρω το δρόμο του γυρισμού χαρούμενος για τα όσα θαυμαστά είδα. Όμως λίγο πιο κει , πάλι στον πεζόδρομο Αριστοτέλους είδα κάτι που μ’ έκανε ξαφνικά να προσγειωθώ , κάπως ανώμαλα θα έλεγα. Τι ακριβώς ; Κάποια παιδιά έψαχναν στα σκουπίδια , στους κάδους που είχε ο Δήμος τοποθετήσει στην άκρη του πεζοδρομίου. Έψαχναν προφανώς για κάτι φαγώσιμο. Κι όλα αυτά κάτω από τη μουσική υπόκρουση της γιορτής. Έφυγα για το σπίτι με ανάμεικτα συναισθήματα κάνοντας τη σκέψη: « ήταν πάντα έτσι η ζωή ή στις μέρες μας το κακό έχει παραγίνει;». Όπως και να’χει το πράγμα κάτι πρέπει να γίνει. Κάτι πρέπει να διορθωθεί. Κάτι ίσως να αλλάξει…..

Μ.Τσ.